COLUMN
HANS MAAS
Houtjebijten op
composiet
Bij alle succescijfers van Rotterdam als containerhaven beseffen we nauwelijks
dat we miljoenen dozen met lucht de zee opsturen. In de haven komt meer
binnen dan eruit gaat, naar zee althans. In arren moede vullen we de containers
die terugvaren naar het Verre Oosten met oud papier dat dan in China wordt
gerecycled, terwijl we dat ook zelf hadden kunnen doen. Wie braaf zijn oude
kranten en lege enveloppen naar de papierbak brengt, bedenkt niet dat zijn
gedropte stapeltje nog een lange reis voor de boeg heeft.
Hans Maas is docent journalistiek
aan de Erasmus Universiteit en oud-journalist
Containerschepen worden groter en groter, met motoren die toch zuiniger
zijn en minder uitlaatgassen produceren, ook al omdat ze langzamer varen.
Maar ja, als ze zo veel lege bakken vervoeren, blijft de bijdrage van reders
aan vermindering van CO2-uitstoot gering. De oplossing is simpel, maar heeft
buitengewoon veel voeten in de aarde, of zeg maar handen in de zee. De
Rotterdamse ondernemer René Giesbers heeft de Cargoshell uitgevonden.
Dat is een inklapbare container van composiet, een vezelversterkte kunststof
die zo sterk is als het staal waar containers nu van worden gemaakt. Het
ding heeft dezelfde afmetingen, inkepingen en aanhechtingspunten als de
bestaande bakken, dus mislopen op standaardisering kan eigenlijk niet. Het inof uitklappen duurt slechts vijftien seconden. Stel u voor, een mammoet meert
volgeladen aan bij de nieuwe Tweede Maasvlakte. Eenmaal gelost hoeven de
lege containers niet over de Betuwelijn inlands oostwaarts (een vergeten maar
belangrijke reden om die zorgenlijn aan te leggen!), maar gaan ze tijdelijk in de
opslag van diezelfde Maasvlakte, die nog maar voor dertig procent operabel is.
We wachten fijntjes tot er nog een stuk of twintig mammoeten vol handelswaar
zijn afgeladen en dan pas sturen we één zo’n joekel terug met geplette dozen.
Wat dat niet aan besparing oplevert, aan klimaatverbetering zelfs.
As simple as that, maar ook al beheerst maar een handjevol reders de oceanen,
het is kennelijk toch razend ingewikkeld om de uitvinding geaccepteerd te
krijgen. Lucas Bolsius stak al de loftrompet, maar wie kent hem nog, wie
weet dat de burgemeester van Amersfoort ooit wethouder in Rotterdam
was? De gekende hoogleraar Bart Kuipers, haveneconoom van de Erasmus
Universiteit met korte lijntjes naar ons Havenbedrijf en de internationale,
maritieme handelswereld, laat geen gelegenheid voorbijgaan om te lobbyen
voor de Cargoshell, maar ondertussen duurt het maar. In het persbericht bij de
presentatie van de uitvinding omschreef het ANP het ooit zo: ‘Het is nu aan de
industrie, de overheid en financiële partijen om de stap te maken van de initiële
plan- en ontwikkelfase naar productie op grote schaal.’ Dat is formele taal. Als
het mondeling was uitgesproken, zou ik hebben gezegd: ‘Praat niet zo met zand
in je mond.’
Er wordt aan gewerkt, meer kan ik niet zeggen. En dat het duurt en
duurt is eigenlijk ook wel logisch. Wereldwijde acceptatie gaat over veel
bureaucratische schijven. We hebben het hier wel over DE CONTAINER, een
uitvinding die volgens de genoemde professor Kuipers meer heeft gedaan voor
de groei van de wereldhandel dan alle handelsakkoorden in de afgelopen vijftig
jaar.
5