FIB 30 JAAR ONLINE FIB NR3 2017 | Page 121

119 REDACTEUR MARCO HENDRICKS MET WILLEM VAN HANEGEM Nu worden er voetbalvragen op Willem van Hanegem afgevuurd en is het Grote Genieten begonnen. De ene na de andere anekdote en analyse rolt van zijn lippen. Het verleden is in strijd met het heden. Ik wilde niet alleen zijn schoenen, maar ook zijn traptechniek, spelinzicht en krullen die een en al rock-'n-roll uitstraalden. Ik had piekhaar en leek meer het tweeling- broertje van Arnold Mühren. De waarheid is dat Willem nog altijd rock-'n-roll is. Een zijns inziens overbodige vraag (‘Willem, gun je Ajax de Europa League?’) wordt beantwoord met opgetrokken wenkbrauwen. Willem heeft een hekel aan zinloosheid. Hij is wars van dweperij en gesteld op originaliteit. Authentiek. Het is ondenkbaar dat iemand als Willem het voordeel inziet van een compro- mis. Rotterdammers polderen slecht. Zijn waarheid is alles behalve krom. Hij glimlacht (‘die Michiel Kramer is gewoon een basketballert’), relativeert (‘zo’n goede selectie heeft Feyenoord nou ook weer niet’), analyseert (‘Mara- donna was het beste met drie tegenstanders dicht om hem heen’), grapt (‘ik was op een gegeven moment zo slechtziend dat ik het verschil tussen Gullit en Wijnstekers niet zag’), moppert (‘Hilversum is compleet Ajax-minded, gênant gewoon’), zwijgt (‘wat vind je van de zonnebril van Bilal?’). En hij ontroert. Dat vooral! ‘Het mooiste van het kampioenschap? Dat je op dat veld mág staan en al die mensen om je heen ziet. En hoort.’ Willem deed daar het commentaar op de kampioenswedstrijd voor Fox Sports. ‘Wat hebben Feyenoordfans moeten lijden. Achttien jaar lang. Onmenselijk gewoon. En dan die ontlading. Die passie. De liefde voor Feyenoord vindt zijn weerga alleen bij clubs als Boca Juniors, Napoli en Celtic. En ik stond ook nog precies voor het vak waar m’n dochter en m’n kleinkinderen zitten…’ Hij zwijgt hier. Zoals hij die middag ook geëmotioneerd zweeg in de microfoon van Frank Vijg toen die hem vroeg naar zijn gevoel op het moment dat de euforie in de Kuip weergaloos losbarstte. ‘Willem, wordt een management dat zich kwetsbaar durft op te stellen niet node gemist bij Feyenoord?’ Maar zodra het woord management valt trekt hij zijn wenkbrauwen op en moet ik glimlachend denken aan het motto van zijn grote voorbeeld Ernst Happel: Kein Geloel, Fußball spielen! Willem kan strelen met zijn ogen zoals hij vroeger met zijn buitenkantje links de bal aaide. Maar een moment later kan hij iemand met één oogopslag terechtwijzen zoals hij medespelers ooit met één handgebaar wist te corrigeren. Er wordt gezegd dat je je helden niet moet ontmoeten. Dat ze onbereik- baar zijn door de hoogte van het voetstuk dat je eigenhandig creëerde. Vaak is dat waar gebleken, maar bij Willem niet. Integendeel! Willem heeft voetbal onbeschrijfl ijk mooi gemaakt. Zijn voeten waren onze voeten, zijn stem is ónze stem, zijn waarheid is ónze waarheid.