Anabela nije mogla više da sluša ovakve tajnovite igrarije,
lucidne, ali oslikane sfumato tehnikom, uvlačeći je u uspavljujući
štimung.
– Da ne dangubimo. Kojim putem?
– Vidiš li onu mačku? – čovek uperi prstom u pravcu mačke koja
je upravo zalazila iza ugla brzim gracioznim koračićima, takoreći
allegro gracioso.
Anabela je istog momenta krenula hitrim koracima za mačkom,
koja je umela najsuptilnije da prede i mjauče među svim mačijim
horovima, boje najčistijeg snega šaranog topljenom karamelom, tigrasto išaranim repom u nijansama meda i mleka, koja je oko vrata
nosila ključ od Murano stakla. Potrčavši, istovremeno su počela zvoniti sva gradska zvona.
Dok je Anabela napuštala campo istovremeno na drugom kraju,
mimoilazeći se, u kontra smeru se promaljala crna gondola u svečanom voga alla veneta stilu sa prepoznatljivim limenim pročeljem,
vozeći tri dame, svaka noseći po jedan predmet: vreteno, globus i
makaze. Sa distance činilo se kao da se kreće na pokretnoj traci
budući da se kanal ne vidi iz tog ugla.
Anabela je tragala. Imala je na umu klupko kao svetionik, ne
znajući ni što ni zašto. Krstarila je u crescendo stilu kaldrmama na
vodi koje pamte raskošnu slavu i beskrajna poglavlja bogate istorije,
pregrštom ljupkih mostova koji natkriljuju vodene arterije kraseći
neponovljive pitoreskne kulise ovog grada koji Anabela naziva bajkom na vodi. Ovaj grad ona doživljava kao ostrvo, namerno prenebregavajući činjenicu da je sredinom devetnaestog stoleća on prugom preinačen u polovinu ostrva. To je radi neke njene unutrašnje
estetike kojoj potčinjava čak i opštepriznatu stvarnost. Gubila se
nekim književnim prostranstvom koje se ne može uhvatiti ni za glavu
ni za rep. U jednom momentu oseti šuškanje hartije u džepu pa iznenađeno izvadi parče papira, iskidano izgleda iz dnevnika, na kojem su
krasnopisom stajali ispisani sledeći redovi:
Budim se u svom krevetu pod utiskom sna koji mi je zasitio
izgladnelu noć. Ne mogu da se otmem maštarskom utisku duboko
94