Karanlıktan Aydınlığa
Gamze Demirelli
Karanlığa gömülmüş aydınlıklardayım.
Ne gökyüzünden var haberim,
Ne her gün yenilenen hücrelerimden.
Selam çakmadım daha önce doğan güne.
Zişuur gezen görmedim.
Gözü kapalı gezermiş meğer insanoğlu,
Sözü tıpalı severmiş hayatı.
Benim hiç cıvıldayan kuşlardan haberim olmadı.
Koşarak yetiştim hayata,
Önüme bakarak hep…
Sağımdan solumdan habersiz yürüdüm.
Dar sokakların güzelliğini tatmadım,
Serin, ılık esen rüzgârı çekmedim içime,
Karanlığa gömüldüm hep aydınlıklarda,
Baharı beklemedim hiç papatyaların özlemiyle,
Ben sırdan bihaber viraneydim.
Duman kokularını soluyup soğukta titremeyi sevmedim.
Kuru dalların yapraksızken de,
Bir o kadar güzel olduğunu fark etmedim.
Hiç kedi okşamadım, dinlenmedim mırıltısıyla.
Bildim ki ben hiç yaşamadım.
Yağmurdan kaçtım hep rahmeti bilmeden,
Şaşırmadım gökte binlerce fenerin yandığına,
Rengârenk yeryüzü umurumda olmadı,
Her yer bana karanlıktı,
Okumayı bilmedim hiç ben,
Bu kâinat kitabını.