REPERTOIRE VERKENNINGEN (4)
door Wim Handels
Mijn wandeling door het repertorium wil ik
deze keer ‘opfleuren’ met de voor velen van
ons tot voor kort (nog) vrijwel onbekende,
laat-romantische Italiaanse componist
Ottorini Respighi (1879-1936).
gelden. Zijn stereotiepe toonzetting en breed
klankspectrum
(ook wel
polytonaliteit
genoemd) roepen vooral in zijn grote(re)
orkestwerken en opera’s voortdurend
herinneringen op aan de tijd van de oude
Romeinen met figuren als Julius Caesar,
Spartacus, Ben Hur etc.
Wereldberoemd in dat kader zijn Respighi’s
sinfonische gedichten zoals b.v. “Pini di Roma”,
“Feste
Romane”
en
“Vetrate
di
Chiesa”(Kerkvensters).
Van
het
eerstgenoemde werk is het arrangement ‘I
Pini della Via Appia’ het laatste deel.
Aan deze keuze ligt het feit ten grondslag
dat sinds enkele weken vóór de
zomervakantie (op mijn verzoek) een kort
werkje van diens hand met de titel ‘I Pini
della Via Appia’ op de lessenaars prijkt.
Het zijn vooral de kleurrijke instrumentatie
en de bijzondere thematiek die mij
persoonlijk in alle werken van Respighi erg
aanspreken. Om alle orkestleden daar
deelgenoot van te maken, heb ik de
gelegenheid aangegrepen om van het
genoemde stuk een eigen, op ons orkest
toegesneden transcriptie te maken.
Na de eerste kennismaking hiermee (helaas
met een nogal incomplete bezetting) kreeg
ik sterk de indruk dat deze muziek, wellicht
door haar specifieke karakter, niet bij
iedereen direct aansloeg. Het adagium :
‘Onbekend maakt onbemind’ zou ik echter
op grond van deze eerste confrontatie
beslist niet voor Respighi willen laten
4
De componist, die overigens niet alleen
toondichter maar ook een briljant violist was,
schreef naast de reeds opgesomde titels ook
nog 10 opera’s, 3 balletten, een aantal Suites,
meerdere
solo-concerten en een grote
hoeveelheid
kamermuziek
zoals
strijkkwartetten en – kwintetten.
Omwille van zijn originaliteit en zijn fraaie
instrumentatie zijn er in de loop der tijd van
diverse titels uit zijn oeuvre ook heel wat
arrangementen
voor
harmonieorkest
ontstaan. Deze orkestvorm leent zich prima
voor een verrassende en vaak spectaculaire
verklanking van dit muziekidioom. Vooral de
betere harmonieorkesten programmeren om
die reden regelmatig transcripties van deze
knappe, maar ietwat onderschatte componist.
Misschien smaakt dit na deze beschouwing
ook bij ons in de toekomst naar meer. Van mij
mag het!
Wordt vervolgd.