Μήνυμα Προέδρου
73 χρόνια πριν - κι όμως παραμένει
ζωντανό στη σκέψη μας
Κ
αθώς ο ουρανός της Κρήτης γέμιζε απο βροχη
Γερμανών αλεξιπτωτιστών το πρωί της 20ης
Μαΐου του 1941, ένας γέρος είπε στο φίλο του: “Παμε
ν’αρπάξομε ένα μαχαίρι, ένα ξυλο, οτι νά’ναι και να τους
επιτεθούμε”. Παρ όλο που ήξεραν ότι ήταν μάλλον θα
σκοτωνότανε εκείνη την ημέρα από τούς Γερμανούς
αλεξιπτωτιστές, όλοι συμφωνούσαν ότι δεν υπάρχει
ωραιότερος θάνατος από το απο το να πεθαίνει κανείς
παλεύοντας να σώσει «πατρίδα» του.
Προσωπικά, δεν μπορώ να φανταστώ τι περνούσε
από το μυαλό τους βλέποντας χιλιάδες αλεξίπτωτα στον
ουρανό, γνωρίζοντας ότι έρχονταν να εισβάλουν και να
καταλάβουν το νησί. Οπως οι άνδρες συγκεντρώθηκαν
για να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς, το ιδιο εκαναν και
πολλές γυναίκες που μοιράζονταν το ίδιο πάθος για την
Κρήτη και την ελευθερία και για αυτό πολέμησαν στο
πλευρό των συζύγων, πατεράδων και των γιών τους. Το
τευχος αυτο του περιοδικου «KPHTH» αναφερει μερικές
από απίστευτα γεννέες ιστορίες τους κατά τη διάρκεια τής
τρομερής αυτής περιόδου του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι άνδρες και γυναίκες του νησιού, με πέντε χιλιάδες
χρόνια ιστορίας εισβολέων και ξένων κατακτητών,
βρίσκοντε στη δυάρεστη θεση για μια ακομα φορά να
πολεμήσουν μέχρι αυτοθυσίας για να υπερασπιτουν το
τόπο τους. Οι Κρητικοί που πολέμησαν εναντίον των Ναζί
δεν ήταν καποιοι αγνωστοι που τυχαινει να διαβάζομε
στα βιβλία ιστορίας. Ήταν γιαγιάδες, παππούδες, θείες
και θείοι μας που τη μια μέρα που ζούσαν ήρεμα και την
επόμενη ηρθαν αντιμέτωποι με το θάνατο. Όλοι έχουμε
ακούσει τη φράση «ελευθερία ή θάνατος». Αυτοί οι
γενναίοι Κρητικοί την έζησαν σε ολη τη σημασία της και
χωρίς το παραμικρο δισταγμό.
Για κάθε άνθρωπο που πολέμησε και πέθανε, ή,
εκτελέστηκε, υπήρχε μια μητέρα, μιά σύζυγος, μια
κόρη, μια αδελφή, θεία ή ξαδέλφη που έχει υποστεί
τη μεγαλύτερη τραγωδία που μπορει να συμβεί σε ένα
ανθρώπινο ον, η απώλεια του παιδιού, του συζύγου, του
συγγενή. Μόνο εκείνοι που έχουν υποστεί τετοια απώλεια
θα μπορούν να καταλάβουν τον πόνο τους. Ωστόσο, με
την ίδια δύναμη με την οποία πολέμησαν τον εχθρό,
υπέμειναν και συνέχισαν την ζωη τους, ανέθρεψαν τις
οικογένειές τους και φροντισαν τους αγαπημένους τους
που επέζησαν.
Μπορούμε να τιμήσουμε εκείνους τους άνδρες και τις
γυναίκες για τίς οδυνηρές καταστάσεις που περασαν,
τις θυσίες και τις απίστευτες δυσκολίες που υπέστησαν
αυτές τις σκοτεινές μέρες; Μπορούμε μόνο να είμαστε
ευγνώμονες για ό, τι υπέστησαν και να λεμε: «Αιωνία η
Μνήμη τους», γιατι κανείς δεν ειναι στ’ αληθεια νεκρός
παρά μόνο οταν δεν μιλαμε πιά για αυτόν. Παράλληλα
πρεπει να μιμηθούμε το παράδειγμα τους στην
καθημερινότητά μας και στον τρόπο ανατροφής των
παιδιών μας. Υπάρχουν πολλοί από εμάς σήμερα που
είναι εγγόνια και συγγενείς εκείνων που επέζησαν. Σε
ολους εκείνους χρωσταμε την δικη μας ύπαρξη σημερα
και τούς ευγνωμονούμε γι αυτο.
Salt Lake City Σας ευχαριστούμε!
Εκ μέρους των μελών του διοικητικού συμβουλίου, θέλω
να ευχαριστήσω τους συλλόγους του Σολτ Λέικ Σίτι για
την υπέροχη φιλοξενία που μας προσέφεραν κατά τη
διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης του διοικητικού
συμβουλίου. Η θερμή υποδοχή τους και η Κρητική
φιλοξενία μάς έκανε όλους να νιώσουμε σαν μια μεγάλη
οικογένεια. Κ :