Jeff van Vliet
De wieg van Jeff van Vliet stond in Slotermeer, waar hij op 5 oktober 1971 het levenslicht zag. Als jongste telg van een gezin dat bestond uit een hardwerkende vader, een zorgvolle moeder, een broer en twee zussen groeide Jeff op in de knusse blijmoedigheid van het Amsterdam uit de jaren zeventig. “Ik was het oogappeltje van m’n moeder,” lacht Jeff. “Een druk ventje dat veel op straat speelde, kattenkwaad uithaalde maar altijd binnen de grenzen van het fatsoenlijke bleef. We hadden het beslist niet rijk. Mijn vader zat op de grote vaart en was vaak weg. Toch was het altijd gezellig bij ons thuis. Er werd veel muziek gedraaid. Op feestjes werd heel veel gezongen. Met mijn ooms en tantes galmde ik de liedjes van Johnny Jordaan en Tante Leen mee. Maar ook die van Tom Jones en Engelbert Humperdinck. Het was muziek die uit het hart kwam. Zo voelde ik dat toen en zo voel ik dat nu nog steeds.
Aangemoedigd door zijn vader, die hem aanraadt iets met zijn handen te gaan doen, volgt Jeff een opleiding tot stratenmaker. Hij is nauwelijks zestien jaar oud als hij zijn eerste straatje legt. Ondanks het zware werk geniet Jeff volop van zijn vak als stratenmaker. “Ik heb altijd geleerd dat je hard moet werken om wat te bereiken in je leven. Stratenmaker is een hard maar eerlijk beroep. Er is altijd werk zat. Bovendien kun je tijdens het bestraten lekker meezingen met de liedjes op de radio.” En dat doet Jeff, vaak uit volle borst.
Zijn zangtalent wordt opgemerkt door een kennis die veel op bruiloften en partijen optreedt. Hij neemt Jeff mee en laat hem in de pauze enkele liedjes zingen. Met de handen diep weggestoken in z’n zakken zingt Jeff de liedjes uit zijn jeugd, van Green Green Grass Of Home tot Please Release Me. “Ik was negentien en best wel verlegen. Maar eenmaal op het podium was ik dat helemaal kwijt. Dan stond ik gewoon lekker onbevangen mijn liedjes te zingen. Dat was een heerlijk gevoel!”
Al snel regelt Jeff zijn eigen optredens. Hij laat kaartjes maken en zorgt ervoor dat hij alle populaire hits uit zijn hoofd kent. “Ik zong veel repertoire van André Hazes en René Froger. Echt de kroegliedjes die de mensen leuk vonden. Daarnaast ging het werk overdag gewoon door. Soms reed ik ’s ochtends vroeg om half zes op mijn fietsje lang het café waar ik een paar uurtjes eerder nog had opgetreden. Later kon ik dat beter combineren. Dan nam ik een paar uurtjes vrij en mocht ik later beginnen. Tegenwoordig ben ik eigen baas en gaat het helemaal goed.
Jeff herinnert zich nog heel goed het moment waarop het zingen voor hem meer dan een hobby werd. “Ik verdeelde mijn tijd tussen mijn werk, m’n gezinnetje en het zingen. Bovendien voetbalde ik in het weekend ook nog bij de Germaan. Het was allemaal een beetje te veel van het goede. Dan ga je lopen nadenken. Zou het niet mooi zijn als je van je passie je beroep kon maken? Vanaf dat moment ben ik het zingen serieuzer gaan aanpakken. Ik heb zanglessen genomen en het plan opgevat om een cd te maken".