Grönloh werd in 1942 in Nederlands-Indië geboren en had ook veel succes in Duitsland, het voormalige Joegoslavië en het Verre Oosten. Vaak trad ze op in Indonesië. Begin jaren '60 werd ze een waar popidool met veel nummer één hits op rij. In 1964 deed ze mee aan het Eurovisie Songfestival, met het liedje 'Jij Bent Mijn Leven'.
In de jaren '70 legde Grönloh zich vooral toe op luisterliedjes en jazz. Ook speelde ze in de Sleeswijk Revue, en in de theaterprogramma’s van Ramses Shaffy, Rudi Carrell en cabaretgroep Purper.
Op maatschappelijk gebied maakte Grönloh zich druk over het taboe rond aids. Ze gaf een aantal benefietconcerten om de ziekte onder de aandacht te brengen.
Het maakte haar net als Willeke Alberti en de Zangeres zonder Naam geliefd bij homo’s.
In 2016 kreeg de zangeres twee longembolieën en sindsdien was ze afhankelijk van een zuurstofapparaat. Halverwege vorig jaar besloot ze te stoppen met haar carrière en nam ze afscheid van haar publiek.
De zangeres was officier in de Orde van Oranje-Nassau. President Megawati Sukarnoputri benoemde haar tot Cultureel Ambassadrice van Indonesië. Het besloten afscheid vond plaats in familiekring in Frankrijk. In Nederland volgt later een herdenking .