Toen werd je opeens bewustgemaakt van het feit dat je opa bent, eigenlijk.
Ja. Als ze op mijn schoot zitten (dat gebeurt weinig) dan denk ik opeens: ja.
We hebben laatst, dat was een hele leuke avond, Dave heeft een huis gekocht, en daar ben ik dus gaan koken en Peggy kwam met haar kinderen en haar man en Dave en Don. Dus hadden we alles bij elkaar. Ik heb gekookt. Het was een wereldavond. De kleintjes lagen op de grond te spelen. En toen zegt Dave: Kijk dat moeten we nou elke maand doen pa. Ja, daar heb je gelijk in.
Tja, de tijd gaat erg snel. Dat brengt me op de vraag: Heb je ergens spijt van?
In privé opzicht heb ik je net verteld heb ik er spijt van dat ik Peggy niet veel meer omarmd heb, veel meer naar me toe getrokken heb. En nu dus vanzelf de kleinkinderen ook veel minder zie. Dat is een privé dingetje.
Carriere gericht heb ik misschien de fout gemaakt door tot drie keer aan toe een vriend, die niet uit het vak kwam, manager te maken. Dus ik ging leuk met iemand om, maar die kwam niet uit het artiestenwereldje. De één kwam uit het vastgoed, de ander die maakte plastic verpakkingen en die had een fabriek. En dan zei ik: wij gaan zo goed met elkaar om en jij bent zakelijk goed, zou jij mijn management willen gaan doen? Ja, dat doen ze dan een tijdje en na een aantal jaren kom je erachter: ze bedoelden het goed, maar ze spreken niet de taal van Hilversum en hebben ook niet de juiste ingangen om mij een etage hoger te brengen.
Nou, inmiddels ben je dan opeens vijftien jaar verder en dan ben je opeens vijftig jaar en dan denk je: Ja er zat misschien meer in. En dat zie ik nu duidelijk aan de manager van Dave, Frank Wisse. Kijk, dat vind ik nou een manager.
En dat heb ik gemist. Als ik die had gehad toen ik vijfendertig was had ik een paar strepen verder gekomen. Zeker.
Mijn droom
gastoptredens zouden dan zijn: Gerard Joling,
Tino Martin en René Froger, want dat is mijn oude vriend
van vroeger.