Z
D
R
O
W
I
Niemniej, jeśli Twój wygląd staje
się przyczyną trudności
w funkcjonowaniu społecznym, myślenie
o nim ma wpływ na Twoje zachowanie,
np. rezygnację ze spotkań z przyjaciółmi,
obsesyjne oglądanie się w lustrze
lub wręcz unikanie oglądania siebie
albo Ty widzisz deformację, której
nie stwierdza specjalista – nie wspomnę
o bliskich to warto sprawdzić
czy to nie jest dysmorfofobia. (Diagnostic and Statistical Manual
of Mental Disorders) podaje dwa kryteria.
Pierwsze mówiące o tym, że osoba
jest skupiona na niewielkim bądź
wyobrażonym defekcie w wyglądzie
– co podlega subiektywnej ocenie.
Drugie kryterium mówi, o cierpieniu
psychicznym, związane z tą „wadą”
i przeżywaniem silnego lęku
prowadzącym do zaburzenia
funkcjonowania społecznego.
I tutaj można wprowadzić pojęcie
dysmorfofobii, które jeszcze nie jest
powszechnie znane. Proszę przybliżyć
naszym czytelniczkom, co oznacza
ta choroba i jak się ją diagnozuje.
Zaburzenie dysmorficzne ciała (BDD)
zostało po raz pierwszy opisane
w 1891 roku przez włoskiego fizyka Enrico
Morselli, który użył po raz pierwszy
terminu "dysmorfofobia" - lęk przed
fizycznym zdeformowaniem.
We współczesnej psychiatrii termin
dysmorfofobia został zastąpiony przez
"zaburzenie dysmorfii ciała". Obecnie
według Międzynarodowej Statystycznej
Klasyfikacji Chorób i Problemów
Zdrowotnych (ICD10) dysmorfofobia
jest klasyfikowana jako zaburzenie
psychiczne, charakteryzujące
się występowaniem lęku związanego
z przekonaniem o nieestetycznym
wyglądzie lub budowie ciała (lub jego
części). Czasem taki defekt ciała jest
wyolbrzymiony lub wyobrażony.
Z kolei klasyfikacja zaburzeń
psychicznych Amerykańskiego
Towarzystwa Psychiatrycznego DSM V Gdzie szukać przyczyn dysmorfofobii?
Czy to ten przysłowiowy nastolatek
czy nastolatka, która nie wyrosła
z problemu akceptacji zmian własnego
ciała i przysłowiowego trądziku?
BDD zwykle rozpoczyna się w okresie
dojrzewania. Badania wskazują,
że średnio pierwsze symptomy można
obserwować ok. 15 - 16 roku życia.
Sugerują również, że większa część
kobiet może mieć wczesny początek
w porównaniu do mężczyzn, ale dowody
są niejednoznaczne. Przebieg BDD
jest zwykle przewlekły. Obecne badania
nie mówią o jednej konkretnej przyczynie
występowania BDD. Wśród czynników
etiologicznych wskazuje się na czynniki
biologiczne, kulturowe oraz
psychologiczne. Podkreśla się negatywne
postrzeganie drobnych defektów
w związku z propagowaniem idealnych
standardów atrakcyjności fizycznej,
jak również nieharmonijne warunki
rozwoju i negatywne doświadczenia
z dzieciństwa. Badacze mówią
o nieświadomym przeniesieniu konfliktów
seksualnych i emocjonalnych,
E