Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 63
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
հիվանդությանը, փորձում էր ամեն գնով հույս տալ ու հավատալ
հրաշքի, բայց Վահրամի վիճակը ժամ առ ժամ ավելի էր
վատանում: Գիշերը, Վահրամը կամաց վեր կացավ, վերցրեց
թուղթ ու գրիչը: Առաջինը որ գրեց, վերջին ցանկությունն էր: Իր
կազմակերպությունն ամբողջությամբ վստահում էր Գոռին,
բնակարանը՝ ընտանիքին, իսկ սիրտը` Արփիին: Վահրամը միայն
Գոռին էր ասել ու կարծես համոզել էր, որ այս կտակի միջոցով
հնարավոր կլինի իր իսկ սիրտը փոխպատվաստել Արփիին: Այլ
տարբերակ չէր կարող լինել: Իր սիրտը կատարելապես առողջ է,
իսկ
անմիջապես
փոխպատվաստումը
մեծացնում
է
հավանականությունը
սրտի`
նոր
մարմնում
արագ
հարմարվելուն: Թեպետ հավանականություն կա նաև մահանալ
հետվիրահատական բարդացումներից, բայց իր սիրտը կանի
ամեն հնարավորը, որ Արփին ապրի, ապրի նաև ինքը. իր սրտով
նրա մարմնում:
Երկրորդ նամակը Արփիի համար էր գրված.
Վահրամը նամակներրը խնամքով տեղավորեց առանձին
ծրարների մեջ: Հիմա հանգիստ կարող է քնել: Ամեն ինչ ավարտեց:
Մնում է սպասել միայն:
***
Առավոտյան իրեն ավելի վատ էր զգում, քան երբևէ, բայց
փոխեց հագուստն ու գնաց Արփիի մոտ: Արփին արթուն էր, ու
տեսնելով իրեն` ժպտաց: «Ինչպե՞ս կարող եմ չփորձել փրկել նրա
կյանքը, - մտածեց Վահրամը, - միայն մեկ ժպիտի համար արժե
կյանքը զոհել»:
-Վահրա՞մ: Ի՞նչ է քեզ հետ կատարվում, այսօր դու ավելի վատ
տեսք ունես, - հարցրեց Արփիին՝ տեսնելով Վահրամի է՛լ ավելի
գունատ դեմքը:
65