Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 62
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
Գոռը, որ մինչ այս պահը լուռ էր, խորը հոգոց հանեց ու դուրս
եկավ:
-Հաջորդ նոպան չի ուշանա, ես ուզում եմ նախապես այդ
մասին ձեզ ասել:
-Հարգելիս, մենք չենք կարող դոնոր դարձնել ամեն մեկին, նախ
օրինական…
-Ավելի լավ դոնոր չեք գտնի: Մեր արյան խմբերը նույնն են ու
հազվադեպ հանդիպող: Ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես պետք է,ընդհատեց Վահրամը,- իսկ հիմա ազատեք ինձ այս լարերից ու
ներարկիչներից:
- Այդ մասին դեռ կխոսենք, իսկ հիմա պառկեք, բուժքրոջը
կկանչեմ:
Բժիշկը ու դուրս եկավ:
Դռան մոտ կանգնած էր Գոռը:
-Ցավում եմ, - տեսնելով Գոռին` ասաց բժիշկը, - իսկապես
նման վիրահատությունը մահվան ելքով կավարտվի, բավական
ուշ է վիրահատման համար, ու նա լավ գիտակցում է այդ ամենը:
Ցավում եմ,- նորից կրկնեց բժիշկն ու հեռացավ:
Երկար ժամանակ Գոռը չէր կարողանում հավատալ այն
ամենին, ինչ կատարվում էր շուրջը: Մի կերպ կարողացավ
հավաքել հոր բջջայինի համարը և երբ լսեց հոր ձայնը, լացն
արդեն անկարող էր զսպել:
***
Երեք օր անց Արփիի ինքնազգացողությունը բավակնին լավ էր,
իսկ Վահրամինը կտրուկ վատացել էր: Հատկապես երբ ծնողներն
իմացան, պահանջեցին, որ մշտապես բժիշկների հսկողություն
լինի: Վահրամը այցելուից դարձավ ամենածանր հիվանդը: Այժմ
անգամ տեղաշարժվելն էր իր համար բավականին բարդ: Ասես
զգում էր, որ ամենն ավարտվում է, պետք է հասցներ անել, այն ինչ
ճիշտ էր համարում: Մայրը, որ դեռ չէր հավատում որդու
64