Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 60

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

Վահրամին թվում էր այս ամենը երազ է նորից: Նա ոչինչ չէր
տեսնում, բայց ձայներից մեկը ճանաչեց: Խոսողներից մեկը Գոռն
էր, հարազատ եղբայրը:
Ականջին հասավ դռան բացվելու ձայնն ու նրանք սենյակից
դուրս եկան: Բացեց աչքերը:
Պատուհանից ներս էր թափանցում արևի շողը: Ինքը պառկած
էր հիվանդասենյակում: Փորձեց վեր կենալ, բայց նկատեց, որ
ներարկիչը երակի մեջ է:
Նայեց արևի շողին: Այն ունի սկիզբ և ավարտվում է, երբ դեմ է
առնում ինչ-որ բանի: Ու այդ ժամանակ ծնվում է ստվերը: Այն
լույսից է ծնվում, բայց լույս չէ: Լույս և ստվեր՝ հավերժ
մրցակիցներ: Ստվերը լույսից է ծնվում, բայց այն լույս չի ծնում, այլ
միայն խավար: Ո՞րն է լույսի ու ստվերի սահմանը, իսկ կյանքի՞
սահմանը: Կյանքում ամեն ինչ բարդ է հասկանալ:
Դուռը բացվեց ու ներս մտավ Գոռը:
-Վահրա՞մ, արդեն արթանացե՞լ ես:
-Դու ինչպե՞ս հայտնվեցիր այստեղ:
-Ես դեռ գիշերից այստեղ եմ: Ուզում էի խոսել, բայց չգիտեմ
ինչպես ասել...
-Ի՞մ մասին, թե՞ Արփիի:
Մի փոքր լռությունից հետո Գոռը շարունակեց.
-Քո վիճակը ներկա պահին ավելի լուրջ է, քան նրա,- Գոռը
նկատեց, թե ինչ հայացք գցեց Վահրամը իր վրա, բայց չտեսնելու
տվեց ու շարունակեց,- ամենացավալին այն է, որ իմանում եմ
այսքան ուշ, հարազատ եղբայրդ եմ, չէ՞:
-Կլինի՞ սուս մնաս:
Գոռը ոչինչ չշարունակեց: Ամեն դեպքում մեծ եղբորը
հակառակվելը մի ողջ պատերազմի կհանգեցներ:
-Կներես, - կամաց ասաց Վահրամը, - բայց ինչպես իմացա՞ր:
Պետք է խնդրեմ, որ դեռ չասես ոչ մեկին:
-Դե՞ռ... Գոնե գիտե՞ս` ինչ է եղել քեզ հետ երեկ: Ոչ մեկը ոչինչ
չգիտեր, ամբողջ հիվանդանոցը չէր հասկանում` ինչ է
կատարվում քեզ հետ: Երբ մեքենայումդ տեսա թղթերը ու ցույց
62