Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 56
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
***
Վահրամը նորից հեռախոսը ձեռքն առավ ու կրկին նույն
համարը հավաքեց: Նույն ազդանշանը՝ հեռախոսն անջատված է:
Ոչինչ չէր նյարդայնացնում` բացի նրանից որ սպասում էր, իսկ
հիմա էլ ավելի մեծ սպասում կար՝ սպասում մահվանը:
Ծնողներին ոչինչ չասաց: Ամբողջ երեկո փորձում էր զվարթ
տրամադրությամբ լինել ու շարունակ կրկնում էր, թե որքան շատ
է սիրում իր ծնողներին:
«Հայրս պինդ մարդ է կդիմանա, բայց մայրս: Մայրի՜կ, եթե
միայն իմանայիր` ինչպես է սիրտս ճմլվում. մա՛յր իմ, ներիր, որ
ցավեցնելու եմ, ների՛ր»...
Զգաց` ինչպես աչքերը թացացան:
Բնակարանը մութ էր ու ցուրտ: Ասես մահը արդեն այստեղ էր:
Վահրամը միացրեց բոլոր լույսերն ու պառկեց: Ցավերն արդեն
զգալ էին տալիս, բայց սրա դեմ ևս գտել էր միջոց: Ցավազրկող
հաբերից բացի` ներարկիչներ ևս կային ձեռքի տակ, ցավերն
սկսվելուն պես հենց ինքն իրեն կներարկեր ցավազրկող դեղը:
Գլխում տարբեր մտքեր էին պտտվում: Ինչպե՞ս ասել
ծնողներին, ինչպե՞ս ասել այն մարդկանց ու ընկերներին, ովքեր
թանկ էին իր համար:
«Ավելի լավ է լռել. ես ի վիճակի չեմ նրանց ասել, հետո էլ
այսպես ավելի հանգիստ կլինեմ,- մտածում էր Վահրամը,- կյանքը
պայքար է, պետք պայքարել ամեն մի վայրկյանի համար, բայց ոչ
նման կերպ: Հույսի եթե մեկ նշույլ անգամ լիներ ապաքինվելու,
կարելի էր փորձել բուժում սկսել: Բայց այս դեպքում ամեն ինչ
ավելի հեշտ կլինի, եթե արագ լինի»:
Վահրամը սովորել էր բժշկական համալսարանում, գիտեր, որ
նման դեպքերում հրաշքներ ակնկալել պետք չէ, այլ պետք է վայլել
կյանքի վերջին վայրկյանները:
Աչքերի առջև մայրն էր` դեռ երիիտասարդ:
«Մա՛մ, ուզում եմ միշտ ժպտաս, մա՜մ, մա՜մ, ես քեզ ամպի չափ
սիրում եմ, մա՜մ»:
58