Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 55

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

Բժիշկը թղթերը մեկնեց Վահրամին: Նա մի քանի րոպե լուռ
կարդում էր ու նայում տոմոգրաֆիայի արդյունքները:
-Գլխուղեղի
այդ
հատվածում
վիրահատական
միջամտությունն անհնար է, որքան թույլ են տալիս իմ
գիտելիքները հասկանալ:
-Այն բավական արագ է աճում, իսկ աճը մեծացնում է
ներգանգուղեղային ճնշումը: Խնդիրն այն է, որ ցանկացած պահի
կարող են վնասվել անոթներն ու այդ ժամա...
- Մահն ակնթարթորեն կլինի, - շարունակեց Վահրամը:
-Ո՛չ, այդպես մի ասա, եթե կա մեկ հույսի նշույլ անգամ, պետք
է հավատալ դրան:
Վահրամը նայեց ուղիղ բժշկի աչքերի մեջ:
-Այդ հույսի նշույլը իմ պարագայում միայն կյանքիս տանջալից
րոպեներն է շատացնելու:
-Տղաս, դեռ երիտասարդ ես, գուցե ամեն ինչ այլ կերպ լինի.
պետք է փորձել ամեն դեպքում...
-Ես կարծում եմ եթե վիճակված է մեռնել, ուրեմն մահը պետք է
ընդունել արժանապատվորեն: Այսպես թե այնպես, մեռնելու ես մի
օր:
-Վահրամ, որդիս, ամեն դեպքում լսիր իմ խորհուրդը, այսօր
շատերը բուժվում են, և դեռ հույս կա...
-Ես գիտեմ, բայց նրանք գուցե հավատում էին, որ
կապաքինվեն, ու իրենց հավատը օգնում է, բայց ես չեմ
հավատում:
Վահրամը վեր կացավ:
-Կարծում եմ, դեռ կհանդիպենք, երբ սկսվեն ավելի ուժեղ
ցավեր, ստիպված կլինեմ նորից դիմել ձեզ...
-Ես առաջարկում եմ մտածել բուժում սկսելու մասին, և գուցե
նաև վիրահատության:
Վահրամի դեմքին տխուր ժպիտ երևաց:
-Կմտածեմ:

57