Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 54

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

անունը: Նորից անհասանելի: Այդպես էր արդեն երեք օր
շարունակ: Նա չնկատեց` ինչպես բժիշկը մոտեցավ:
-Բարև: Ես քեզ մենակ չէի սպասում, անկեղծ ասած: Կարող
ենք ինձ մոտ անցնել:
-Բարև ձեզ, - շփոթվեց Վահրամը, - չեմ ուզում անհանգստացնել ինձ հարազատ մարդկանց, - ժպտալով շարունակեց:
Սեդրակյանը ձեռքը մեկնեց արդեն ոտքի կանգնած
երիտասարդին:
- Իսկապես, որ մեծ սիրտ ունես,- փորձեց կատակել բժիշկը:
Վահրամի դեմքին նորից ժպիտ հայտնվեց:
-Ներս գնանք:
Երբ ներս մտան Վահրամի ականջին հասավ կնոջ ձայն:
-… Այնքան երիտասարդ է:
Սենյակում
երկու բուժքույրերն էին, որ տեսնելով ներս
մտնողներին` սենյակից դուրս եկան:
-Ինչպե՞ս ես քեզ զգում այսօր, - հարցրեց բժիշկը, երբ նստեցին:
-Գրեթե ոչինչ չի փոխվել՝ նույն թուլությունն ու
գլխապտույտները:
-Պարզ է, - գլուխը կախեց բժիշկը՝ ձևացնելով թե կարդում է
բժշկական հետազոտության արդյունքները, որը կարդացել էր
արդեն մի քանի անգամ:
-Հասկանալի է... Անկեղծ ասած ես կուզեի նաև քո
մտերիմներից մեկի հետ զրուցել:
-Հարկավոր չէ, բժիշկ: Հասկանում ու զգում եմ, որ ամեն ինչ
ավելի լուրջ է, քան կարելի է պատկերացնել: Ասեք ինչպես կա:
-Լավ, բայց ինձ համար ևս շատ դժվար է ասել քեզ... չգիտեմ`
ի՛նչն է պատճառը, - բժիշկն ակնհայտորեն հուզվեց:
Մի պահ լռություն տիրեց: Վահրամը չէր նայում բժշկի կողմը:
Նրան ամեն ինչ պարզ դարձավ: Իր վիճակն ավելի քան ծանր է:
Վերջապես խախտեց լռությունը.
-Որքա՞ն ժամանակ ունեմ:
-Հաստատ չեմ կարող ասել, դեռ երիտասարդ ես, և օրգանիզմը
կարող է պայքարել, ուղղակի ամեն ինչ շա