Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 53

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

-Կգամ ավելի մանրամասն կպատմես, - ծիծաղով շարունակեց
Վահրամը, - մայրիկին կասես ամենահամով ուտելիքները
պատրաստի:
-Եղավ, դե սպասում ենք:
Վահրամն անջատեց հեռախոսն ու խորը հոգոց հանեց, ապա
բացեց դուռը` կանչելով Անիին:
Երբ Անինին եկավ, Վահրամն արդեն սեղանի մոտ էր, ու
թղթապանակները դնում էր դարակը:
-Թղթերը վաղը կնայեմ: Այսօր պետք է շուտ գնամ, դու էլ
կարող ես այսօր շուտ գնալ:
Հետո մի քանի հանձնարարական տալով՝ վեր կացավ,
վերցրեց կոստյումն ու դուրս եկավ: Վերելակում գլուխն էլի
պտտվեց: Մի պահ թվաց` ոչինչ չի տեսնում: Երբ նստեց մեքենան,
գլուխն առավ ափերի մեջ: Մի բան այն չէր. ամեն ինչ ավելի լուրջ
էր, քան պատկերացնում է:

***
-Երիտասա՛րդ, կարո՞ղ եմ օգնել:
-Բժիշկ Սեդրակյանը տեղո՞ւմ է: Եկել եմ հետազոտության
արդյունքների ետևից, բայց ուզում էի անձամբ հանդիպել:
-Իհարկե, հիմա նա կգա: Կասե՞ք Ձեր անունը:
-Վահրամ Տիգրանյան:
Փնտրտուքը երկար չտևեց:
-Կխնդրեի նստեք, մինչև բժիշկը գա,- քիչ հետո առաջարկեց
բուժքույրը:
-Շնորհակալ եմ:
Միջանցքում ոչ ոք չմնաց, բուժքույրը հեռացավ` հավանաբար,
բժշկին տեղյակ պահելու համար: Վահրամի ուշադիր հայացքից
չվրիպեց բուժքրոջ շփոթմունքը: Գրպանից հանեց բջջայինն ու
սեղմեց զանգի կոճակը: Հեռախոսի էկրանին հայտնվեց Արփի

55