Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 5
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
ձայները: Նայեցի վեր: Մեղմ քամին նորից խաղաց դեղնած
տերևների հետ, մի քանիսը պոկվեցին, ու անձրևի կաթիլներից
թրջված ու ծանրացած` վար ընկան: Հանկարծ փողոցի մյուս
կողմում նկատեցի ծաղկավաճառ կնոջը: Զարմանալի է` հաճախ
էի քայլում այս փողոցով ու չէի էլ հիշում, որ փողոցի այդ
անկյունում ծաղիկներ են վաճառում: Մի նոր միտք հղացա`
շատերը կզարմանան, բայց համոզված եմ միաժամանակ
կժպտան, իսկ չէ որ այս անձրևոտ ու աշնանային օրը ժպիտը շատ
բան կարող է փոխել:
«Այ թե պատմելու բան կլինի ընկերներին, իսկ Անին հաստատ
կնեղանա, որ մենակ եմ գործել»,- մտածեցի ես ու գրեթե վազելով
անցա փողոցը:
-Բարև Ձեզ,- բարձր ասացի, որպեսզի կնոջ ուշադրությունը
գրավեմ,- որքա՞ն արժեն վարդերը,- առանց սպասելու փոխադարձ
բարևին շտապ հարցրի ես՝ ցույց տալով բաց վարդագույն
վարդերը:
-Բարև տղաս… Օ՜, դրա՞նք, հատը երկու հարյուր դրամ:
Մոտեցա վարդերին ու հոտ քաշեցի: Հատկապես վարդագույն
վարդերը բուրում են ավելի ուժեղ, քան մնացած գույները: Այդ
տեսակի վարդի թուփ մեր այգում էլ կա: Դեռ մանկությունից
հիշում եմ` ինչպես էի ջրում ու խնամում: Գուցե դրանից է, որ
վարդն իմ ամենասիրած ծաղիկն է:
-Տվեք քսան հատ:
-Քսան հա՞տ,- զարմացած հարցրեց կինը:
Ես արդեն դրամապանակից հանել էի գումարը ու մեկնել կնոջը`
ինքս էլ զարմանալով թե ինչու այդպես շփոթվեց ծաղկավաճառը:
Երբ կինը վերցրել էր գումարը, միայն նոր հասկացա կնոջ
շփոթմունքի պատճառը: Հավանաբար նրանից V