Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 49
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
կընկնեմ անդունդը, բայց չընկա, այլ սլացա առաջ, դեպի դիմացի
անտառապատ լեռան լանջը: Մի ակնթարթ ու հիմա էլ կանգնած
էի ծառերի կատարներին: Նորից սկսվեց բնության ընկալումը:
Ականջներս որսում էին ամենաթույլ ձայնն անգամ, մեղվի
թևիկերի շարժումից մինչև մանկան լացը: Ոչ մի ձայն չէր
միախառնվում, յուրաքանչյուրը հստակ ու պարզ լսվում էր
ականջիս: Ասես ես ունեի միլիարդավոր ականջներ որպեսզի ոչ
մի ձայն, ոչ մի բացականչություն, լաց, ծիծաղ բաց չթողնեի:
Յուրաքանչյուր ձայն առանձնահատուկ էր ու յուրօրինակ: Մի
պահ ձայները կորան, նորից տիրեց լռություն:
Անսահման թեթևություն զգացի: Ասես ճախրեի երկնքում՝
անմարմին ու անսահման ազատ: Զգում էի օդի ամեն մասնիկի
շարժումը, տարածումը: Հետո զգացի ջերմություն ու լույս, որ մեծ
արագությամբ սլանում էր հեռու ու ես հենց այդ լույսի մեջ էի, ես
լույսն էի: Այն կանգ չէր առնում, ինձ հետ գալիս էր անսկիզբ
հեռուներից ու սլանում անծայր հեռուներ: Ոչ մի արգելք չկար,
ամեն ինչ հաղթահարվում էր, բայց հանկարծ երևաց կապույտ մի
կետ, մեկ ակնթարթ հետո ես բախվեցի այդ կապույտին:
Աստիճանաբար տեսարանը փոխվեց ու ես դարձա ալիք, մի
հսկայական ջրային հոսանք, որ անկառ