Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 48
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
բնությունն էր ու ես: Արագ բացեցի աչքերս: Սա ընդամենը տեսիլք
էր, գուցե երազ, բայց ես չի քնել: Հստակ լսում էի մեքենայի
շարժիչի ձայնն ու առավել ևս մեկ վայրկյան առաջ ես արթուն էի…
Մառախուղը վերածվեց անձրևի: Օդում կախված ջրային
գոլորշիներն ավելի թանձրանալով ոչ թե վար էին թափվում, այլ
պարզապես կպչում էին ապակուն ու հոսում ներքև: «Իսկապես մի
փոքր կարելի է քնել», — մտածեցի ես ու ճամպրուկը բարձի
փոխարեն գլխիս տակ առնելով, փակեցի աչքերս: Որոշ ժամանակ
դեռ լսում էի մեքենայի ձայնն ու զգում վերելքը: Հանկարծ
լռություն տիրեց: Ոչ մի ձայն, ոչ մի շշուկ: Զգացի ինչպես է
լսողություննս ավելի սրվում՝ գեթ մեկ աղմուկի աղբյուր որսալու
համար, բայց ապարդյուն: Ոչինչ: Գործի դրեցի մյուս կարևոր
զգայարանը՝ բացեցի աչքերս ու տեսա այն, ինչ հավանաբար երբեք
չեմ տեսնի այլևս: Իմ առջև նորից անսահամանությունն էր, ես
լեռան կատարին էի, որի չորս կողմն անդունդ էր, իսկ դիմացն՝
ավելի ցածր լեռներ էին՝ պատված անտառներով: Ես զգում էի
ամենը՝ բնությունը, քամին, հովը: Միայն հիմա լսողությունս սկսեց
ընկալել քամու ու տերևների շփունից ծնված սոսափը: Ձեռքս
առաջ պարզեցի, բայց չտեսա այն: Նայեցի ներքև ու մարմինս
չկար, ես անտեսանելի էի, անմարմին, ասես հոգիս ազատվել էր
մարմնիցս, բայց փորձում էր դեռ կառավարել այն: Անգամ չէի
կարողանում մտածել: Ուղեղս շարունակում էր ընկալել
շրջապատը, ոչ միայն տեսողական, լսողական, այլ նոր ու ինձ
համար անծանոթ զգայարաններով: Ես տեսնում էի հեռուն, Արևն
ու իր շողերը, զգում ինչպես են ֆոտոններն էներգիան հասցնում
երկիր, ինչպես են ամպի գոլորշու հատիկներն ավելի մեծանում և
քամուց այս ու այն կողմ շպրտվում: Զգում էի ինչպես է քամին
յուրաքանչյուր ծառի սաղարթով անցնում, տարուբերում ճյուղերն
ու տերևները, ինչպես են ծառերի արմատները կենարար հեղուկն
իրենց միջով հասցնում տերևներին, սնում դրանց: «Սա
անհավանական է, երազ», — վերջապես կարողացա միտքս կտրել
ողջ բնությանն ընկալելու բարդ զգացողությունից: Նորից փորձեցի
առաջ մեկնվել, այս անգամ ամբողջ մարմնով ու թվաց հիմա
50