Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 43
ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ
Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ
ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ
վերջնականապես իրենով անելու համար: Եվայի հոգում մի նոր
զգացողություն առաջացավ` մեծ ցանկություն Արմանին
փարվելու, ներողություն խնդրելու և ասելու, թե որքան շատ է
սիրում ու պատրաստ է ամեն ինչի` հանուն իրենց սիրո: Նա լուռ
նայեց Կարենին` վերջին անգամ փորձել հասկանալու համար`
արդյոք ճի՞շտ է ասում: Բայց Կարենի դեմքին կեղծիքի նշույլ չկար
անգամ: Նրա կապույտ աչքերը հիշեցնում էին Արմանին:
―Ես գիտեմ, դու ուժեղ և համարձակ կին ես: Դու կկարողանաս
լսել, հասկանալ ու ներել… Չէ՞ որ երբ սիրում ես մեկին, ապա
անպայման կհասկանաս ու կներես նրան: Ամեն րոպեն թանկ է, ես
չեմ կարող վստահ լինել, որ հաջորդ վայրկյանին դու կարող ես
նրան ասել՝ ներում եմ:
Կարենը երկու քայլ հեռու գնաց ու հայացքը թեքեց:
―Արմանը շատ նման է հորս, թե արտաքինով և թե
բնավորությամբ: Այդ պատճառով մայրս նրան շատ է սիրում, իսկ
ինձ, կարելի ասել, ոչ,― քմծիծաղով շարունակեց Կարենը,―
գիտե՞ս` ինչո՛ւ եմ այս ամենն ասում քեզ. որովհետեև ինքս անցել
եմ այդ ամենի միջով: Տարիներ առաջ, երբ անհոգ պատանի էի, ու
ինձ թվում էր, որ աշխարհը միայն իմ շուրջն է պտտվում, անում,
էի այն, ինչ ուզում էի: Իմ առօրյայից անպակաս էին խաղատները,
միշտ ուշ էի գալիս տուն ու գրեթե ամեն օր` հարբած: Մի անգամ
լուսադեմին նոր տուն հասա: Երբեք չեմ մոռանա այդ օրը:
Ընկերներով հերթական անգամ մի լավ զվարճացել էինք, իսկ
վերջում, առաջին անգամ թմրադեղ էին հյուրասիրել ինձ: Երբ
մտա հյուրասենյակ, տեսա ծնողներիս: Նրանք ողջ գիշեր ինձ էին
սպասել: Մայրս փակեց դեմքն ու դուրս սեկավ սենյակից: Չեմ էլ
հիշում, թե ինչ ասացի ու փորձեցի քայլել սենյակիս ուղղությամբ:
Հայրս ասաց, որ պետք է խոսենք անպայման, երբ ուշքի գամ, իմաց
տամ: Այս բառերն ստիպեցին ինձ կանգ առնել: «Դու մտածում ես`
ես հարբա՞ծ եմ»,― գրեթե գոռացի ես:
Հայրս անակնկալի եկավ իմ պահվածքից: Ես երբեք չէի գոռացել:
Մինչև հիմա նրա բառերն իմ ականջում են: «Դու կործանում ես
քեզ: Միշտ մտածել եմ, որ ավելի լավ կլինի ինքնուրույն
45