Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 33

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ

Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ

ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ

—Իհարկե ներողություն հարցիս համար, բայց…—կմկմաց
հյուրը, — նրա ընտանիքի մյուս անդամները, այսինքն` այս տան
տերերից ոչ ոք չկա՞ տանը:
—Նրա մայրը՝ քույրս, ամուսնու մահից հետո մեկնեց դստեր
մոտ: Ուրիշ ոչ ոք նրանք չունեն:
Ահա սա էլ հենց պետք էր հյուրին: Նա բազմանշանակ ժպտաց ու
շարունակեց.
—Իսկ դո՞ւք, որ խնամում եք այս տունը…
—Միակ ազգականը, որպես մորաքույր,—պատասխանեց կինը
ու ժպտաց, — բայց նրան ես իմ դստերն հավասար եմ սիրում:
Հավանաբար նրա համար, որ ինքն էլ ինձ պես շարունակում է իր
պապիկի գործը: Նա նկարում է ինչպես իմ հայրիկը:
—Եվ շատ լավ է ստացվում, —վրա բերեց հյուրը:
—Կներեք մոռացա հարցնել, թեյ բերե՞մ Ձեզ, կամ գուցե սո՞ւրճ:
— Ջուր միայն, եթե խնդրեմ, — գրեթե շշնջալով ասաց հյուրը:
Կինը դուրս եկավ հյուրասենյակից:
Տղամարդն արագ մոտեցավ դաշնամուրի վրա դրված
լուսանկարին: Ոսկեգույն շրջանակի անկյունում երևում էր
գրություն՝ «Ա.Գ.» -ից:
«Նա ինձ հիշում է ու չի մոռացել: Ոչինչ այս կյանքում
պատահական չէ: Այս տունը, երազն անհավանական է, բ V