առյուծի հետ, և նրանք արդեն երկու ձագուկ ունեին: Ընձառյուծների մի փոքրիկ ընտանիք, որտեղ մայրն ամբողջովին տրվել էր ձագերի խնամքին, իսկ հայրն ապրում էր
մոտերքում՝ հսկելով տարածքը: Պարզեցինք նաև, որ նորածին ձագուկները ընդամենը մի քանի օրական էին: Կույր,
խուլ, լիովին անօգնական ձագուկներին մայրը կերակրում,
ջերմացնում, խնամում ու պահպանում էր անձնազոհաբար:
Այդ ընթացքում նա ոչ սնվում էր, ոչ ջուր խմում և չէր
թողնում որևէ մեկին մոտենալ որջին, անգամ իր զուգընկերոջը: Արուն ուղղակի մասնակցություն չէր ունենում ձագերի
խնամքին ու դաստիարակությանը:
Երբ վերադառնում էինք, հանկարծ հեռվում մի պահ
նկատեցինք արուին, որը մի արագ ցատկ կատարեց և
կորավ ծառերի ստվերում: Ցատկի այդ հրաշալի պահը
զորեղ ու բարեկազմ վայրի այս գիշատչի շարժման սոսկ մի
պահը չէր: Սա վայրի բնության կյանքի մի մեծ ու, միևնույն
ժամանակ, գեղեցիկ դրվագ էր, որը խորհրդանշում էր այդ
կյանքի ռիթմը: Ընձառյուծի ցատկը, ասես, վայրի բնության
կյանքի զարկերակը լիներ: Մենք պետք է պահպանենք
բոլոր վայրի արարածներին՝ ապահովելու համար կյանքի
զարկերակի անխախտ ռիթմը: Բոլոր վայրի արարածներն
ունեն ապրելու իրավունք: Բնության կյանքի յուրաքանչյուր
պահը շատ կարևոր է: Մենք պետք է հոգ տանենք վայրի
բնության նկատմամբ, սիրենք ու հարգենք այն, անենք ամեն
ինչ՝ այն պահպանելու համար: Մենք բնության մի մասն
ենք, մեր կյանքը բնության պահերից մեկն է…
Մենք կարող ենք ու պետք է խաղաղ ապրենք
կենդանիների հետ: Ցավոք, առ այսօր շարունակում ենք
անխղճորեն սպանել ու վերացնել վայրի կենդանիներին,
սպանել նրանց նետերով ու հրազենով, թունավորել նրանց
74
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ