– Ո՞վ ես արա, ինչ գործ ունես ստեղ, բա որ քեզ
գյուլլեինք:
Ես այդ պահին այնպես զայրացա նրանց ցինիկ ու
նենգ պահվածքից, որ ամբողջ ցասումս դուրս ժայթքեց:
Առյուծի պես մռնչալով նետվեցի այդ տականքի վրա և
այնպես հարվածեցի ու տապալեցի գետնին, որ այդ
վայրկյանին նրա աչքերը վախից, ասես, դուրս թռան, իսկ
ընկնելիս էլ՝ կրակեց օդ: Մյուսները խառնվեցին ու վրա
հասան՝ շրջապատելով ինձ:
– Գժվել ե՞ս, արա, – գոռում էին նրանք և փորձում
բռնել ինձ, որ չշարժվեմ:
– Ո՞ւրա, ո՞ւրա, – գոռում էի ես, – ուրա՞, ո՞ւր եք
տարել, ո՞վա սպանել, ձեզանից ո՞ր մեկը սպանեց…
Հասկացան, որ զայրույթս այնքան մեծ է, որ մի պահ
հետ գնացին՝ խուսափելով նոր հարվածից:
– Ուրա՜, ուրա՜, – վեր կենալով ասաց նա, ում հարվածել էի, – եսիմ՝ ուրա՜, չջոգեցինք՝ ոնց կորավ: Կենդանի
ես պաշտպանում, եքա մարդ ես, դրա եղածն ինչա՞,
հայվանա, էլի…
– Հայվանը դո՜ւ ես, – ասացի, – քեզանից լավ հայվա՞ն, զենքը ձեռդ տղամարդու տեղ ես քեզ դրե՞լ, հինգ
հոգով զենքերով ընկել եք էդ խեղճ կենդանու հետևից: Ե՞րբ
եք սովորելու բնությանը հարգել, ե՞րբ եք հասկանալու, որ
սենց այլևս չի՜ կարելի: Քեզանից օգտակար ա իրա
գոյությունը, քեզանից ավելի շատա արժանի օդ շնչի…
Իմ զայրույթից նրանք մի տեսակ սթափվել էին:
Ագրեսիային փոխարինելու էր եկել զգուշավորության
զգացումն ու քաշվածությունը, քանի որ չէին պատկերացնում, որ ինչ-որ մեկը կհայտնվի այդտեղ ու այդպես
անձնվիրաբար կպայքարի իրենց «ավարի» պաշտպա72
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ