վեր, դեպի ժայռի մյուս կողմում գտնվող անտառի հատվածը: Այն, որ մոտերքում ընձառյուծ կա, մեզ արդեն
զգաստացրեց, թեև վստահ էինք, որ կենդանին ինքն էլ
վախեցած կլինի: Ուղղակի մի բան է մարդուց մշտապես
խոսափող վայրի ընձառյուծը, մեկ այլ բան է մարդու
«միջավայրում» վանդակի մեջ ապրած ու մարդու կողմից
կեղեքված գիշատիչը, որն արդեն հասցրել է «նեղանալ»
մարդուց ու հնարավոր հանդիպման դեպքում կարող էր
վնասել, ոչ թե պարզապես խուսափել հանդիպումից:
Հնարավոր էր նաև, որ կենդանին վիրավոր էր, այդ մասին
լուր չկար: Իսկ եթե նա վիրավոր էր, ապա ավելի
կատաղած ու վտանգավոր էր և իրեն պաշտպանելու համար հաստատ կհարձակվեր:
Արդեն երեկո էր, որոշեցինք հետ վերադառնալ:
Տեսախցիկը տեղադրել չստացվեց, քանի որ շուտով մութն
ընկնելու էր: Որոշեցինք դա անել հաջորդ օրը, մանավանդ
որ արդեն կար մոտավոր տեղը, թե որտեղ պետք է այն
տեղադրել: Ներքուստ շատ լարված էինք. կենդանին կարող
էր լինել ցանկացած անկյունում, դարանակալած լիներ
բարձր թփերի մեջ կամ քարաժայռի մոտ, այնպես որ՝
հնարավոր հանդիպման սպասում էինք ամեն վայրկյան:
Հետաքրքիր զգացողություն է, երբ որոնում ես գիշատիչ գազանի, այն էլ՝ ճկուն, խորամանկ, ճարպիկ ընձառյուծի, որը մանևրելու, էլ չեմ ասում՝ քողարկվելու վարպետ
է: Բծավոր մորթին նրան համարյա անտեսանելի է
դարձնում լանդշաֆտի գունավորման մեջ, և հնարավոր է՝
կենդանին լինի կողքիդ և դու չնկատես նրան: Դա կարծես
բնության արարչագործության հրաշքներից մեկը լինի, երբ
կենդանին իր գունավորմամբ այնպես է քողարկվում, որ
նրան նկատում ես մեծ դժվարությամբ:
56
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ