բարձրանալը, նույնքան և ավելի դժվար է իջնելը: Մի ոտքի
սխալ դիրք և դու կգահավիժես ներքև: Մենք իջանք
զգուշորեն, քարաժայռերից իջնող քարայծների նման
վստահ գետնին դնելով մեր ոտքերը, բայց և լեռների
վարպետ ձյունահովազի պես զգուշորեն հաշվարկելով
ամեն մի քայլը:
Դեպի եկեղեցի տանող ճանապարհին նկատեցինք
մի ծառ, որի ճյուղերին, հավանաբար ցանկությունների ու
երազանքների իրականացման հույսով, կապված էին
զանազան գույների կտորներ, լաչիկներ:
Ամբերդից դեպի եկեղեցի երկար ժամանակ իջնում
ես, հետո ճանապարհը ուղղվում է ու սկսում ես մոտենալ
եկեղեցուն: Եկեղեցու մատույցներում մի յուրահատուկ
խաղաղություն պատեց մեզ: Այստեղ անգամ ամրոցն է
անզոր, քանի որ հաղթահարելով Ամբերդը՝ ասես հոգու
խաղաղություն ես գտնում եկեղեցու ներսում, որը մեծ չէ,
բայց իր ոգեղենությամբ՝ անսահման է: Ներսում՝ քարին
հենած խաչը, որպես հնություն ներկայացված կենցաղի
քարաշեն ու կավաշեն իրերը, խաչքարերի կտորներ: Այդ
«ինտերիերը» անմիջապես կտրում է քեզ ամրոցի ներսում
հոգիդ պատած մարտական տրամադրություններից ու
խաղաղությամբ է պարուրում, իսկ եկեղեցու գագաթին
կուտակված գորշավուն ամպերը վկայում են, որ այստեղ
անգամ երկինքն է խտացնում իր տրամադրությունները:
24
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ