ման և անկուշտ ցանկությունների բավարարման միջոց չէ,
կամ մեկանգամյա օգտագործման խաղալիք, որով կարելի է
խաղալ ու դեն նետել: Ամենևին, բնությունը ամբողջ
տիեզերքի Արարչի և մարդու միջև հավերժական սիրո և այդ
սիրո նկատմամբ անշեղ հավատքը կամրջող ու ներդաշնակ
միջոցն է: Իսկ սերը դեպի բնությունը մարդու՝ Արարչին
ավելի մոտ ու հաղորդ լինելու հնարավորությունն է, որն
ամրապնդում է նաև մարդու հավատքը հավերժականի,
անեզր սիրո և բարեպաշտ ապրելակերպի նկատմամբ:
Սերը դեպի բնությունը մարդուն մոտ է պահում բնության
մյուս արարածներին ևս, ինչը օգնում է նրան չհեռանալ իր
բնօրրանից, ինչպես նաև չխորթանալ ու չարհամարհել
կյանքի կենսաբանական այլ ձևերին: Սերը դեպի բնությունը
արդար միտքն է ու մաքուր խիղճը, որոնցով ապրում է
մարդը: Նա չի կտրվում այն մայր կենսամիջավայրից,
որտեղ ինքն էլ է սկիզբ առել ու զարգացել, այն կենսամիջավայրից, որն ստեղծվել է իրենից առաջ: Մարդը
բնության մի մասնիկն է, և նրան տրված է մոլորակի վրա
ապրելու հավասար իրավունք: Եվ միայն բնության, շրջակա
միջավայրի հետ խաղաղության ու ներդաշնակության մեջ
ապրելով է մարդը դառնում ընդհանուր տան կարևոր
անդամը, իսկ որպես բանական էակ՝ այդ տան տերը, տան
խաղաղության և անվտանգության պատասխանատուն,
բոլոր կենդանի արարածների ապրելու իրավունքի
պաշտպանության երաշխավորը: Անբացատրելիին որևէ
կերպ բացատրություն տալու մարդու փորձերը սին են, իսկ
խաղաղ ու ներդաշնակ ապրելու, սիրելու ու սիրված լինելու
նրա մշտական ձգտումները ցանկալի արդյունք չեն տալիս,
եթե մարդն ապրում է բնությունից անջատ՝ արհամարհելով
կամ անտեսելով այն, ավելին՝ վնասելով բնությանը:
18
ԱՌԼԵՆ ՇԱՀՎԵՐԴՅԱՆ