πόλη και να πηγαίνει διακοπές την ίδια στιγμή που πάνε όλοι οι άλλοι , κινούμενος με ταχύτητα 70 μίλια την ώρα .
Η τερατομορφία αυτής της δημαγωγικής ανοησίας είναι άμεσα εμφανής και παρόλα αυτά ακόμα και οι αριστεροί δεν απαξιούν να καταφεύγουν σε αυτή . Γιατί το αυτοκίνητο αντιμετωπίζεται σαν μια ιερή αγελάδα ; Γιατί αντίθετα με τα άλλα ιδιόκτητα αγαθά , δεν αναγνωρίζεται σαν μια αντικοινωνική πολυτέλεια ; Η απάντηση θα έπρεπε να αναζητηθεί στις ακόλουθες δυο απόψεις πάνω στην οδήγηση :
1 . Η μαζική μηχανοκίνηση επιτυγχάνει τον απόλυτο θρίαμβο της μπουρζουάδικης ιδεολογίας στο επίπεδο της καθημερινής ζωής . Υποστηρίζει και δίνει την ψευδαίσθηση σε όλους ότι το κάθε άτομο μπορεί να επιδιώκει το όφελος του εις βάρος οποιουδήποτε άλλου . Πάρτε για παράδειγμα το σκληρό και επιθετικό εγωκεντρισμό του οδηγού , ο οποίος κάθε στιγμή εικονικά σκοτώνει τους άλλους , που εμφανίζονται απλώς σαν φυσικά εμπόδια στην ταχύτητα του . Αυτός ο επιθετικός και ανταγωνιστικός εγωισμός σηματοδοτεί την άφιξη της παγκοσμιοποιημένης μπουρζουάδικης συμπεριφοράς και έχει εισχωρήσει στην ανθρώπινη υπόσταση από τότε που η οδήγηση έγινε κάτι κοινό (" δε θα φτάσετε ποτέ στο σοσιαλισμό με τέτοιου είδους ανθρώπους ", είπε ένας ανατολικογερμανός φίλος μου υπό τη θέα του κυκλοφοριακού στο Παρίσι ). 2 . Το αυτοκίνητο είναι το παράδοξο παράδειγμα ενός πολυτελούς αγαθού το οποίο υποτιμήθηκε εξαιτίας της ίδιας της δικής του εξάπλωσης . Αλλά αυτή η έμπρακτη υποτίμηση δεν έχει ακολουθηθεί από μια αντίστοιχη ιδεολογική . Ο μύθος της ευχαρίστησης και του πλεονεκτήματος από το αυτοκίνητο παραμένει ζωντανός , αν και είναι λογικό ότι αν οι δημόσιες συγκοινωνίες διαδίδονταν , η υπεροχή του θα ήταν αμφισβητήσιμη . Η διατήρηση αυτού του μύθου εξηγείται εύκολα . Η εξάπλωση του ιδιωτικού αυτοκινήτου εκτόπισε τις μαζικές συγκοινωνίες και μετέβαλε την πολεοδομία και τη [ 7 ]