αυτοκίνητο τόσο σαν έννοια όσο και σαν πρωταρχικός σκοπός , είναι ένα αγαθό πολυτελείας και η ουσία της πολυτέλειας του είναι ακριβώς αυτή η δυσκολία του να μαζικοποιηθεί . Αν όλοι είχαν ένα πολυτελές αγαθό , κανείς δε θα είχε κοινωνικά προνόμια από αυτό .
Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στη περίπτωση της παραθαλάσσιας βίλας . Κανείς δεν έχει τολμήσει ακόμη να ισχυριστεί ότι το να μαζικοποιήσεις το δικαίωμα για διακοπές σημαίνει μια βίλα με ιδιωτική παραλία για κάθε οικογένεια . Οποιοσδήποτε καταλαβαίνει ότι αν καθεμιά από τις 13 ή 14 εκατομμύρια οικογένειες χρησιμοποιούσε μόνο 10 μέτρα από την παραλία , θα χρειαζόταν μια ακτή 140.000 χιλιομέτρων περίπου , ώστε καθεμιά να έχει το μερίδιο της . Για να δοθεί όμως στη καθεμιά το μερίδιο της , θα έπρεπε να κόψουμε την παραλία σε τόσο μικρές λωρίδες ή να στριμωχτούν οι οικογένειες τόσο πολύ μεταξύ τους , που η χρηστική αξία θα ήταν μηδενική και θα χανόταν το " προνόμιο " σε σύγκριση με ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα . Με λίγα λόγια , η δημοκρατικοποίηση της πρόσβασης στη παραλία οδηγεί σε μια μόνο λύση αυτή της κολλεκτιβοποίησης . Και αυτή η λύση είναι αναγκαστικά εκ διαμέτρου αντίθετη και εχθρική με την πολυτέλεια της ιδιωτικής παραλίας , η οποία είναι ένα προνόμιο που μια μειοψηφία παίρνει ως δικαίωμα της σε βάρος όλων των άλλων .
Τώρα , γιατί αυτό που είναι ολοφάνερο στην περίπτωση της παραλίας δεν είναι γενικά αποδεκτό στην περίπτωση των συγκοινωνιών ; Όπως το παραθαλάσσιο σπίτι , έτσι και το αυτοκίνητο δεν καταλαμβάνει κενό χώρο ; Δε στερεί χώρο από άλλους που επίσης χρησιμοποιούν τους δρόμους ( πεζοί , ποδηλάτες και οδηγοί λεωφορείων ) ; Δε χάνει τη χρηστική του αξία , όταν ο καθένας έχει το δικό του ; Κι ακόμη υπάρχουν πολιτικοί που επιμένουν ότι κάθε οικογένεια δικαιούται να έχει τουλάχιστον ένα αυτοκίνητο και ότι η κάθε κυβέρνηση θα πρέπει να της δίνει τη δυνατότητα να παρκάρει βολικά , να οδηγεί εύκολα στην [ 6 ]