20 Izrael i konflikt arabsko-izraelski
Izrael i Jordania osiągnęły historyczne porozumienie poprzez traktat pokojowy z 1994 roku .
Negocjacje te nie były już tak forsowne , jak w przypadku Egiptu - Izrael i Jordania już wcześniej utrzymywały dobre ( choć nienagłaśniane ) wzajemne relacje , co wynikało ze zbieżności ich interesów narodowych w odniesieniu do Palestyńczyków ( palestyńskie ambicje terytorialne były dla Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego równie niepokojące , jak dla Izraela ). Również w tym przypadku Izrael wykazał głębokie pragnienie pokoju , a jednocześnie gotowość podjęcia kroków koniecznych do osiągnięcia pokoju , w tym korekty granic i zawarcia porozumień odnośnie współużytkowania wód , do czego wzywał Amman .
Zachęcone przykładem Egiptu , a następnie Jordanii , inne kraje arabskie wykazały zainteresowanie nawiązaniem relacji z Izraelem . Najbardziej otwarta okazała się Mauretania - to ona stała się trzecim państwem arabskim , które nawiązało oficjalne stosunki dyplomatyczne z Izraelem , przy czym na skutek zmiany władz w tym kraju relacje te zostały rychło zerwane . Inne kraje arabskie , tj . Maroko , Oman , Katar i Tunezja , nie opowiedziały się za pełnym uznaniem Izraela , jednak przynajmniej przez pewien czas otwarcie starały się nawiązać z nim stosunki dyplomatyczne i gospodarcze . Jeszcze inne kraje arabskie – które , przynajmniej jak dotąd , wolą działać głównie nieoficjalnie – utrzymują z Izraelem ograniczone kontakty . To zbliżenie dyplomatyczne , choć rzadko upubliczniane , przyjmuje przeróżne formy . W ostatnich latach charakteryzuje je wspólne zaniepokojenie regionalnymi ambicjami i wojowniczą postawą Iranu .
Palestyńczycy odrzucili kolejną szansę na pokój w latach 2000-2001 .
Po objęciu teki premiera w 1999 roku , Ehud Barak ogłosił ambitny program rządowy . Centro-lewicowy przywódca stwierdził ,