4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 98

Έκανα να ξαναδώ την μητέρα μου δέκα ολόκληρα χρόνια την έβλεπα
μόνο από το παράθυρο του σπιτιού κάθε Σάββατο να με κοιτά, να
δακρύζει και να φεύγει. Όλα αυτά τα χρόνια έγινα ίδιος εκείνος.
Σπούδασα νομική έχοντας στον πλευρό μου τον πατέρα μου και την
υπερήλικη πλέον γιαγιά μου Ελένη να με καθοδηγούν με τις γνώσεις
τους, πιστά και αφοσιωμένα. Όλα μου τα αισθήματα και τα
συναισθήματα ήταν πάντα χωρίς καρδία είχαν μονό κέρδος. Στην
ορκωμοσία μου είδα την μητέρα μου από μακριά μαζί με την θεία μου
την Ζωή να με κοιτάνε και να κλαίνε, ούτε καν πλησίασα. Τι θα έλεγε
ο κόσμος; Ο κόσμος μου όμως ήταν η μητέρα μου αλλά δεν το ήξερα
ακόμα δυστυχώς , ήταν ο άγγελος μου. Ο πατέρας μου ένα μήνα μετά
μου διοργάνωσε το μεγαλύτερο πάρτι που είχε γίνει ποτέ στο
Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Ήμουν βλέπετε η συνεχεία του στον κόσμο
του χρήματος και της αναγνώρισης. Δικηγόρος Αγγελόπουλος και
Υιός. Με έβλεπε σαν μηχανή μυαλού και σώματος που γεννά χρήμα
και κυρός. Ποτέ δεν μου είπε σ αγαπώ ,ποτέ δεν με φίλησε, ποτέ δεν
με έπαιξε. Είχα τα πάντα χωρίς αγάπη, μόνο ο πάππους Άγγελος
κρυφά ήταν ο πιστός μου φύλακας η μητέρα ψύχη μου αλλά δεν τον
άκουγα, δεν άκουγα την αγάπη του για την μητέρα μου. Είχαμε πιει
όλοι τόσο πολύ σ’αυτό το πάρτι που το μόνο που με ένοιαζε ήταν να
έχει διάρκεια η καλοπέραση μου. Ήμουν τόσο μεθυσμένος από το
ποτό που τίποτα δεν θα χαλούσε την πιο σημαντική βραδιά στο
ξεκίνημα της καριέρας μου. Ξημερώματα ζήτησα από ένα τσούρμο
φίλους, πλουσιόπαιδα βλέπετε να πάμε για καφέ παραλιακά. Ήμασταν
όλοι φτιαγμένοι από το τόσο πολύ ποτό από μια τόσο ξέφρενη βράδια
που δύσκολα είχαμε τις αισθήσεις μας εν ενεργεία. Το μόνο που
θυμάμαι αφού φύγαμε από το σπίτι είναι ότι δυσκολευόμουν να
οδηγήσω καθώς οι αισθήσεις μου ήταν ναρκωμένες παρόλα αυτά ο
ανικανοποίητος εγωισμός μου δεν με άφηνε να συνειδητοποιήσω και
να δω καθαρά τι έκανα. Οδηγούσα σαν τρελός. Σταμάτησα το αμάξι σ’
98