4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 96

πατέρα μου δεν ήρθαν γιατί ο γιός τους κατρακυλούσε την ζωή του
με μία κοινή γυναίκα, φτώχεια που όμοια της δεν είχε
ξανασυναντήσει τουλάχιστον η γιαγιά μου Ελένη. Ο παππούς Άγγελος
κρυφά τους είχε στείλει δώρα, χρήματα, γλύκα και μια τεράστια
ανθοδέσμη στην μητέρα μου που έλεγε ‘’εύχομαι η ζωή σου να ναι
τριανταφυλλένια και ρόδινη για πάντα. Συγχώρεσε μας, Άγγελος
Αγγελόπουλος.’’ Ο μπαμπάς μου είχε να τους μιλήσει δέκα χρόνια
μέχρι που η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε μένα ήταν βλέπετε δέκα
χρόνια ευτυχίας, ζούσαν τον απόλυτο έρωτα. Εδώ ξεκινά η
επιβεβαίωση και το ένστικτο του παππού Ευάγγελου ότι κάτι θα
συνέβαινε.Η μαμά μου δούλευε νοσηλεύτρια και ο μπαμπάς μου δειλά
δειλά είχε ανοίξει το πρώτο του δικηγορικό γραφείο, που μετρούσε
ελάχιστους αλλά σωστούς πελάτες. Η εγκυμοσύνη την χαροποίησε
πάρα πολύ πετούσε στα σύννεφα αλλά ο πατέρας μου ένιωθε αλλιώς
την λάτρευε μεν αλλά δεν ήθελε με τίποτα ένα παιδί. Άκληρος
σκεφτόταν τον εαυτό του χωρίς περιττά βάρη και άγχος. Έκτρωση
ήταν η λύση του και αν δεν την δεχόταν χωρισμός και το τέλος. Δεν
ήθελε καν να σκέφτεται το ενδεχόμενο μια κύησης και το ενδεχόμενο
της άρρωστης κληρονομικότητας που είχε η μητέρα μου. Η μητέρα
μου έφυγε από δίπλα του στον δεύτερο μήνα της κύησης της, τον
εγκατέλειψε και πήγε στους δικούς της. Μαζί της έφυγε η αγάπη, ο
έρωτας, ο σεβασμός και η απόλυτη λατρεία. Μέχρι που προσπάθησε
να την δωροδοκήσει να κάνει έκτρωση με αντάλλαγμα την οικονομική
καλυτέρευση της ιδίας της, της αδελφής. Δεν τον ξαναείδε, μάζευε
τα κομμάτια της σαν καμένα στάχια που μυρίζουν αναθυμιάσεις.
Τίποτα όμορφο δεν υπήρχε στην ψυχή της πια, η μόνη της σκέψη
ήταν να γεννηθώ και να με αγκαλιάσει σφικτά. Οι δικοί της άπλωσαν
τόση αγάπη διπλά της ώστε να γιατρέψουν κάθε πληγή της ψυχής
της, μόνη της παρηγοριά η θεία μου Ζωή που την λάτρευε. Μεσημέρι
του Γενάρη με γέννησε, ένας χειμώνας δυνατός και κρύος το κλάμα
96