4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 92

ματιά και εξαφανίστηκαν. Ο ίδιος ζαλισμένος έκλεισε τα μάτια του,
έχοντας στο νου του τα γνώριμα όμορφα γαλανά μάτια.
Ξύπνησε στο σπίτι του. Στο σκοτεινό, κρύο εκείνο δωμάτιο που
είχε ζήσει την απόλυτη δυστυχία και μοναξιά. Σηκώθηκε γρήγορα και
βλέποντας στον καθρέπτη αντίκρυ του το γερασμένο δέρμα του,
ένιωσε την απογοήτευση να τρυπάει την καρδιά του. Όμως, ξαφνικά,
μια αχτίδα ελπίδας φώτισε το πυκνό σύννεφο της απελπισίας του.
Είχε ξαναδεί τα αγαπημένα του πρόσωπα. Πρόσωπα που τα είχε από
καιρό ξεγράψει από το χάρτη της ψυχής του.
Ξαφνικά, ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας. Ακούστηκε
υπόκωφα μέσα στην ησυχία και τον τρόμαξε. Σηκώθηκε και πλησίασε
νωθρά την πόρτα μέσα σε μία θολούρα και έκπληξη. Μόλις άνοιξε την
πόρτα, ξεπήδησαν λες και από παραμύθι τα πρόσωπα που τις
τελευταίες ώρες είχαν τόσο πολύ ταλαιπωρήσει το μυαλό του. Μια
συμφωνία από διαφορετικές φωνές είπε δυνατά « Χρόνια Πολλά».
Το δωμάτιο φωτίστηκε ξαφνικά από την ελπίδα και την χαρά, και
ένας- ένας ήρθε και τον έκλεισε στην αγκαλιά του. Ξαφνιασμένος,
δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Είδε την Δάφνη ταλαιπωρημένη, και
γεμάτη από τα σημάδια των γηρατειών, που τόσο άπονα είχε αφήσει ο
χρόνος, να της καταστρέψουν το κατάλευκο της δέρμα. Γνώριμος πια
με το αίσθημα της συγκίνησης, ένιωσε να βγάζει φτερά και να τον
κυριεύει το αίσθημα της πιο τρελής ευτυχίας. Με την έκσταση να
γλυκαίνει τα άλλοτε αδρά χαρακτηριστικά του, οδήγησε τους φίλους
και την οικογένεια του στο σαλόνι. Τελικά πρέπει να παλεύεις για να
βγεις νικητής στο αέναο παιχνίδι του φθόνου Σκέφτηκε. Μέχρι τότε
ήταν ένας άνθρωπος ναυαγισμένος στο κενό με το σαράκι της
ματαιοδοξίας να κατατρώει ότι ανθρώπινο είχε μέσα του.
Ευχαρίστησε κρυφά το σύμπαν για την δεύτερη ευκαιρία που του είχε
δοθεί για να επανορθώσει, και θυμήθηκε τον Πάουλο Κοέλιο που
92