4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 62

19.‘Η μικρή παλέτα’, Αντώνης Τσομπανάκης-5ο ΓΕ.Λ
Πετρούπολης
Ήταν μια κάτασπρη και αγνή παλέτα
Δεν την είχε λερώσει ποτέ κάνεις
Υπήρχαν διάφορα χρώματα γύρω της
Άπειρα θα σου πω εάν με βάλεις να τα μετρήσω
Από την μια υπήρχαν τα έντονα χρώματα
Έτοιμα για την ζωή, πνιγμένα από την αγάπη
Και από την άλλη ήταν τα σκούρα
Γεμάτα λύπη και μιζέρια
Η μικρή παλέτα αγαπούσε δυο,πολύ σκουρα,χρωματα
Εξάλλου ήταν αυτά που γνώρισε πρώτα
Και μεγάλωσε μαζί
Τους έδινε μεγάλη άξια,την γέμισαν μαύρο και γκρι
Η μικρή παλέτα άρχισε να ασχημαίνει
Η αγνότητα χάθηκε
Είχε πάρει το χρώμα ενός απαίσιου ξεφτισμένου μαύρου
Μα ήταν ακόμη μικρή
Ψάχνει ζωηρά χρώματα να την πιτσιλήσουν
Αλλά τα διώχνει όλο και πιο μακριά, μα δεν γνωρίζει το γιατί
Η παλέτα μεγαλώνει και ταυτόχρονα σκουραίνει
Ώσπου την τελευταία της στιγμή, στον κόσμο των χρωμάτων,
Ένα δάκρυ γεμάτο χρώμα
Ξεπλένει αυτό το μαύρο
Αφήνοντας πίσω το πραγματικό χρώμα της παλέτας,
Που είχε καλυφτεί από τις αμέτρητες στρώσεις σκούρων χρωμάτων
Υπήρχε πάλι αυτό το γλυκό και γαλήνιο άσπρο
Ήταν τόσο όμορφη
Δεν έχει να φοβάται πια τα σκούρα χρώματα
Αντίο
62