4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 52

ένα ποτήρι νερό σε αυτόν που θα το έχει εκείνη τη στιγμή ανάγκη.
Αυτός που δεν έχει αυτή την ικανότητα,
είναι επειδή την έχει σκεπάσει.
Την έχει θάψει κάτω από καμένα χαρτιά εγωισμού
και κάτω από θρύψαλα καθρεπτών ωραιοπάθειας.
Είναι τραγικό να βλέπεις κάποιον σε αυτή την κατάντια,
γιατί περί κατάντιας πρόκειται, και αυτό διότι αρχίζεις σιγά σιγά να
αντιλαμβάνεσαι ότι αυτός ο άνθρωπος θα καταλήξει μόνος...
θα καταλήξει να ζει σε ένα ρημάδι σπίτι δίχως κάδρα στους τοίχους.
Με την υγρασία στο ταβάνι και τη μούχλα στις γωνιές.
Θα ζει εκεί οπού οι αναμνήσεις γεννήθηκαν αλλά δεν άντεξαν το
κρύο και πέθαναν.
Μόνη συντροφιά θα είναι το τρίξιμο από το ξύλινο πάτωμα και τα
πουλιά που προσωρινά έχουν φωλιάσει στη σάπια στέγη και που θα
φύγουν και αυτά για άλλους τόπους.
Το σκοτάδι θα κάνει το τοπίο πιο θλιβερό, θα γιγαντώνει την
απώλεια της ζωής μέσα στο σπίτι οπού ολοκληρώθηκε η δολοφονία
της ίδιας.
Έτσι μοιάζει η ζωή τέτοιων ανθρώπων:
Μιζέρια και βραδιές δίχως φεγγάρι.
Το τέλος της ζωής έρχεται όταν το επιλέγουμε εμείς να έρθει. «Εγώ
ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα», και έτσι το καλείς να σου χτυπάει την
πόρτα κάθε βράδυ.
Ναι, να σε στοιχειώνει σε αυτή τη σοφίτα, στο μέρος οπού
πρωτοξεκίνησε το τέλος της ζωής σου.
Και αυτό αρρώστια είναι μη νομίζεις...
Η κατάσταση κατά την οποία δεν δημιουργείς, μόνο επιβιώνεις. Αλλά
και αυτό λάθος το κάνεις γιατί η επιβίωση απαιτεί δημιουργία.
Αν δεν φτιάξεις καταφύγιο, θα σε βρει η καταιγίδα.
Παρόλα αυτά, είναι και θέμα συντήρησης.
52