4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira

Το μελάνι από τα στυλό μου λιγοστεύει λίγο λίγο με το πέρασμα του χρόνου οι σελίδες του τετραδίου γυρίζουν λερωμένες απ' άκρη σ' άκρη . Τα μάτια μου στερεύουν και 'κείνα τα τοπία που παγίδεψαν μέσα τους έπαιζαν σαν χαλασμένο φιλμ μέσ' το μυαλό μου . Τα μέρη , οι άνθρωποι , οι λέξεις , οι στιγμές ... Βραδιές απελπισίας και μοναξιάς , ενθυμήθηκα ... έρωτες που κράτησαν λίγα λεπτά , πόθοι , αναστεναγμοί έκαναν την ατμόσφαιρα ανυπόφορη , μεθυστική. Εκείνοι έφευγαν , η μοναξιά παρέμενε . Το ποτήρι μου γέμιζε και άδειαζε χωρίς να το καταλάβω . Η μοναξιά μου δεν πνιγόταν , μοναχά έπνιγε εμένα . Δειλινά που καταιγίδες έπεφταν απ'τα βλέφαρά μου , τα μάγουλα μου θάλασσες ... οι χτύποι της καρδιάς μου , κεραυνοί η σχέση μας , καράβι που ναυάγησε η καρδιά μου , συντρίμμια ... Και σε όλες τις λερωμένες με το αίμα μου σελίδες πέρα από το κόκκινο , η Ίριδα ,το μεγαλείο της. Η απροσέγγιστη απόχρωση της ευτυχίας . Το αιώνιο σονέτο της χαράς . Πόνοι ηδονικοί από γέλια παιδικά φιλιά της άνοιξης στα ακροδάχτυλο μου ... Οι τραγωδίες πάντα φάνταζαν συναρπαστικές αλλά αυτό είναι το δικό μου έργο , και εγώ ... έργο δικό σας . 44

4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 44