4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 38

μπροστά της απλώθηκε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Πλησίασε το κερί για
να μπορέσει να δει το εσωτερικό του και τότε ανακάλυψε τον
θησαυρό της γιαγιάς Μυρσίνης• την ζωή της. Όχι όμως αυτή τη ζωή
που εκείνη ήξερε, όχι αυτή, μια άλλη διαφορετική.
Αφού φώτισε όλο το δωμάτιο με το λιγοστό φως που είχε, ένα ρίγος
την διαπέρασε με την πρώτη ματιά. Όλα ήταν τακτοποιημένα.
Φωτογραφίες κρεμασμένες στον τοίχο, διάφορα κεντήματα. Και κάπου
εκεί και το μπαούλο: ο θησαυρός. Το πλησίασε διστακτικά. Το
ακούμπησε και άφησε τον εαυτό της να νιώσει την πίκρα του, τον
πόνο που κρατούσε κρυμμένο τόσα χρόνια. Το άνοιξε σιγά σιγά με
λαχτάρα αλλά και δισταγμό.
Το βαρύ καπάκι άνοιξε. Πλησίασε και άλλο το κερί. Μέσα όλα
ανακατεμένα ασπρόμαυρες φωτογραφίες, κοσμήματα, παλιά άλμπουμ
και κάπου στο βάθος ένα παλιό ημερολόγιο δίπλα σε ένα μικρό
κουτάκι. Το σήκωσε απαλά με περιέργεια. Τι να ήταν αυτό τώρα; Το
άνοιξε σε μια τυχαία σελίδα. Και άρχιζε να διαβάζει:
19 Μαρτίου 1942
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
πάλι τα ίδια σήμερα. Κάθε μέρα και χειροτερεύει ο πατέρας. Δεν θα
αντέξει η καρδιά του για πολύ. Τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Η πείνα θα
μας κατασπαράξει όλους. Οι συνθήκες δύσκολες, φάρμακα δεν
υπάρχουν και τώρα. Και εγώ ετοιμάζομαι να φέρω στον κόσμο ένα
παιδί. Οι Γερμανοί έχουν το πάνω χέρι και ο Γιώργης μου
εναντιώνεται. Θα τον σκοτώσουν δεν το καταλαβαίνει; Δηλαδή θέλει
το παιδί μας να μην γνωρίσει πατέρα; Όχι!!! Δεν θα το αφήσω να
ζήσει έτσι, μέσα στον πόλεμο. Θα φύγουμε. Εξάλλου ο Γιώργης ποτέ
δεν με υπολογίζει. Πάλι με αυτούς είναι. Πφφφ!! Δεν ξέρω τι να
κάνω. Φοβάμαι. Δεν είμαι έτοιμη ακόμα. Η μητέρα προσέχει τον
πατέρα. Εγώ σε 3 μήνες γεννάω. Ποιος θα με βοηθήσει; Είναι όλα
μαζί. Κουράγιο. Ελπίδα. Πίστη. Δύναμη. Το μωρό θα έρθει καλοκαίρι
38