4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 35

χέρι θα κρατούσε μύρο και στο άλλο καρβουνάκι μαύρο του
θανάτου … Ω ναι έτσι είναι η οικογένειά μου …
Η ώρα είναι δώδεκα παρά ένα. Η ώρα είναι κρίσιμη και παρά λίγο
τελευταία… Το κιτάπι μου γέμισε και απόψε … Γυρίζω πίσω στο
χάος … Σε μια στιγμή σκοντάφτω πάνω σε μια πέτρα θαλάσσης.
Θαρρώ βότσαλο το λένε… Την αρπάζω και με οργή την πετώ στη
τζαμαρία της καρδιάς μου … Τι να σπάσει; Δεν έχει μείνει και
τίποτα όρθιο…
Δεν επιλέγουμε εμείς την οικογένειά μας… Κάποιοι από το
μοίρασμα της ζωής μένουν ικανοποιημένοι… Κάποιοι άλλοι όχι….
Ήρθε η ώρα να σας συστηθώ , με λένε Αγλαΐα και παίζω σε
θέατρο σκιών την ευτυχισμένη… Δεν είναι τραγικό που γελάτε
μαζί μου αλλά το ότι με βλέπετε και με αγνοείτε… Μόλις είδατε
την παράστασή μου « Ο κόσμος που θέλω και ο κόσμος που
ζω»… Δεν είναι περίεργο που κάποιος δεν μιλάει για την υπέροχη
οικογένειά του; Εγώ τολμώ… Γνωρίζω καλά πως για κάποια
πράγματα δεν φταίω εγώ , ούτε μπορώ να γυρίσω πίσω στο
χρόνο και να του κλέψω τα κλειδιά της διαδρομής …. Ξέρω επίσης
πως δεν μπορώ να κάνω μια καινούρια αρχή στο παρελθόν
άλλων… Γνωρίζω όμως πως μπορώ να ξεκινήσω από τώρα και να
δώσω ένα νέο τέλος…
Αν δεν μπορείς να πετάξεις, τρέξε... Αν δεν μπορείς να τρέξεις,
περπατά... Αν δεν μπορείς να περπατήσεις, σύρσου… Αλλά ο τι κι
αν κάνεις θα πρέπει να συνεχίσεις να προχωράς …
Martin Luther King
Υ.Γ
Θα προχωρήσω ακόμα κι αν αυτό κρατήσει χρόνια….
35