4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 24

τηλέφωνο με βαριά φωνή καθώς άνοιγε τα φώτα της κουζίνας. Στην
άλλη πλευρά του τηλεφώνου ήταν μια γυναίκα με γλυκιά φωνή. Ο
Ανδρέας, άκουσε τη φασαρία που γινόταν, μιας και πάντα έκανε
ελαφρύ ύπνο. <<Γεια σας. Τηλεφωνώ από το Γενικό Ιπποκράτειο
Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.>>.
<<Μάλιστα.>>, απάντησε καταφατικά η Σοφία. <<Σας τηλεφωνούμε για
τον Αλέξανδρο Κωνσταντινίδη. Εσείς είστε η γυναίκα του;>>.
<<Μάλιστα.>>, απάντησε ξανά χωρίς δεύτερη σκέψη. <<Πώς είναι
Αλέξης; Τι έπαθε; Είναι καλά;>>, βομβάρδισε την κοπέλα με
πολλαπλές ερωτήσεις. << Βρέθηκε προ μίας ώρας λιπόθυμος έξω από
τον σιδηροδρομικό σταθμό. Τώρα βρίσκεται στην εντατική. Η
κατάσταση του είναι σταθερή. Αναμένουμε τις αιματολογικές και
τοξικολογικές εξετάσεις.>>. Και αφού άκουσε και αυτά, έκλεισε το
κινητό. Ή μάλλον της έφυγε από τα χέρια και άνοιξε σε τρία
κομμάτια. Το καπάκι έφυγε και η μπαταρία εκτοξεύτηκε μακριά. <<Τι
συνέβη Σοφία; Από πού προέκυψε ξανά ο Αλέξης;>>, τη ρώτησε ο
Ανδρέας, που είχε ακούσει όλη της τη συζήτηση. <<Πρέπει να
φύγω.>>, του ανακοίνωσε εκείνη. <<Να πας που;>> <<Στη
Θεσσαλονίκη.>> <<Να κάνεις τι;>> <<Τι σημασία έχει ρε Ανδρέα;>>. Την
παρακάλεσε να μη το κάνει. Σχεδόν έπεσε στα πόδια της. Όμως ο
πόνος που ξεχείλιζε από τα μάτια της τον λύγισε. <<Να προσέχεις!>>,
ήταν το μόνο που της είπε. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να την
κρατήσει. Κάθε βράδυ, κρυφά απ'όλους προσευχόταν για υγεία και
ευημερία στην οικογένεια του. Για την αγάπη των παιδιών και της
γυναίκας του. Για να μην τους αφήσει ποτέ.
Η επόμενη αμαξοστοιχία, αναχωρούσε σε λιγότερο από δυο ώρες από
το σταθμό της Αθήνας. Όμως, ήταν της ακριβής κλάσης τραίνων
εξαιτίας του ότι έκανε λιγότερες στάσεις, άρα έφτανε και πιο
γρήγορα στον προορισμό της. Ή τουλάχιστον έτσι έπρεπε να
συμβαίνει. Εκείνη, δεν είχε τη δυνατότητα να αγοράσει ένα τόσο
24