4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 183

Και έπαιζαν παρέα για ώρες. Έπαιξαν πολλά παιχνίδια: κρυφτό,
κυνηγητό, κουτσό, αγαλματάκια ακούνητα και αμίλητα. Και
συζητούσαν ... και περνούσαν ωραία. Μέχρι που νύχτωσε. Έπρεπε να
γυρίσει στο σπίτι της. Θα ανησυχούσαν οι γονείς της.
Μα που είναι η Μία; Έχουν ψάξει παντού οι υπηρέτες, κι όμως δεν
την βρίσκουν... Ανησυχώ. Ως μητέρα της αλλά και ως βασίλισσα δεν
θα έπρεπε να ξέρω;
Έπρεπε να τους εξηγήσει. Να τους κάνει να την καταλάβουν. Είχε
σκοτεινιάσει τόσο πολύ που φοβόταν να γυρίσει, κι όμως δεν
μπορούσε να κάνει αλλιώς. Μόλις έφτασε και μπήκε μέσα, αμέσως
την αντιλήφθηκε η μητέρα της. Έτρεξε με φόρα. Ακόμα και ως
βασίλισσα δεν δίστασε να το κάνει. Και την αγκάλιασε.
-
Μία, που ήσουν τόσες ώρες; Ανησυχήσαμε! Και το σκοτάδι είναι
πηχτό τώρα! Γιατί δεν πήρες κάποιον μαζί σου να σε συνοδεύει;
-
Μητέρα, δεν ήθελα να σας ανησυχήσω. Είχα βγει μία βόλτα.
Επειδή όμως ήθελα να είμαι μόνη μου, δεν πήρα κάποιον μαζί μου...
και ξεχάστηκα και γύρισα τώρα. Πρέπει, όμως, να μιλήσουμε.
- Μα, τι συμβαίνει Μία; Είναι ήδη αργά, ώρα να πάμε για ύπνο.
- Κοίτα, μητέρα. Σίγουρα αναρωτιέσαι πού είχα πάει και τι έκανα
εκεί που πήγα. Σήμερα το πρωί, λοιπόν, που σηκώθηκα, ένοιωθα
πολύ άσχημα. Η αλήθεια είναι πως ήμουν χάλια. Αποφάσισα να πάω
έναν περίπατο για να μπορέσω να σκεφτώ. Και αυτό έκανα. Και
κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Πως χρειάζομαι βοήθεια. Η βοήθεια
δεν έχει να κάνει με τα χρήματα ή με τα υλικά αγαθά. Έχει να κάνει
με την επικοινωνία. Δεν έχω κανέναν να μιλήσω. Όλη τη μέρα μιλάω
στον ... τοίχο! Έχω τόσα που με απασχολούν κατά καιρούς, τα οποία
εσύ αγνοείς παντελώς, και δεν τα λέω σε κανέναν! Για να σου δώσω
ένα παράδειγμα, εδώ και αρκετό καιρό με απασχολεί το ότι σε λίγο
καιρό θα σταματήσουν τα μαθήματα στο παλάτι και θα αναγκαστώ να
πάω σε κανονικό σχολείο. Και φοβάμαι. Και κανείς άλλος δεν
183