4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 171

Μου είπε πως κλαίει από χαρά, επειδή ο μπαμπάς πήγε να κοιμηθεί
για να ξεκουραστεί από τη συνεχόμενη δουλειά.
Έλεγε ψέματα...
Εγώ χαρούμενος, παιδί μου, συνέχιζα να περιμένω
τον μπαμπά μου να επιστρέψει από τη δουλειά.
"Θα είναι η καλύτερη μέρα!" σκεφτόμουν.
Δεν ήρθε ποτέ αυτή η μέρα.
Αχ, πού να καταλάβω μικρός που ήμουν..
63. Ελπίδα , Αριδά Αναστασία , Εκπ/ρια Αυγουλέα-Λιναρδάτου
Ξύπνησα το πρωί, άνοιξα τα παραθυρόφυλλά μου
Και τι να δω!
Παντού σκοτάδι
Σκοτάδι μαύρο, σκοτάδι αχανές
Σκοτάδι και μόνο σκοτάδι
Φως πουθενά
Παρά μόνο ένα άστρο
που μισόφεγγε εκεί ψηλά.
Ξαφνικά όλα σταμάτησαν...
Το φωτεινό αυτό αστέρι αρχισε να χάνει τη λάμψη του
Και ξεκίνησε να βυθίζεται στο σκοτάδι
Όχι, του φώναξα
Μα δε με άκουσε...
Όχι και πάλι όχι! Όχι και εσύ όπως όλοι οι άλλοι
Όχι, μη μ’ αφήνεις μόνη μου
Μη μ’ αφήνεις...
171