4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 162

-Έλα λίγο σπίτι μου...[πάμε σπίτι της μου φτιάχνει μια σοκολάτα και
μου προσφέρει θέση στον καναπέ...καταφέρνει μετά από πολλή
διαπραγμάτευση να με χαλαρώσει και να με πάρει ο ύπνος...όταν
ξυπνάω βλέπω μια διαφανόλευκη μορφή σαν τον Αλέκο, με τα ίδια
σχισίματα στο σώμα-ήταν αδύνατο να αποβάλω τέτοια εικόνα, ακόμα
κι αν προσπάθησα, μα από ότι φαίνεται δεν ήθελα- να με φιλά στο
μάγουλο όπως εγώ όταν τον αποχαιρετούσα, ήταν τόσο
ζεστό...ένιωθα περισσότερο ασφάλεια παρά τρόμο...]
-Κωσταντίνα, τον είδες πριν πέντε λεπτά
-Αντρέα ,ναι, τον είδα...
-Ψεύτρα...
-Όχι Αλέκο τον είδα...και εμένα φίλησε...[δε της είχα πει ακόμα ότι
με φίλησε ή το πώς ήταν...] εκείνη η μορφή, φυσικά ήταν πολύ
διαφορετικός, ομόρφυνε ο Αλέκος μας...[τρέχει ένα αναπολικό δάκρυ
στα χαρούμενα, με ελπίδα και πίστη, μάγουλά της]
-Είδες... δεν ήμουν μόνο εγώ...
Να σου πω κάτι?
-Για πες...
-Πολύ πριν το μόνιτορ σταματήσει, μου είχε πει ότι θα μας βλέπει...
αλλά ήταν πολύ βασανισμένος από τον πόνο και του είπα να μη
συνεχίσει γιατί ξέρω...και τον πήρε λίγο ο ύπνος μέχρι να
ξαναξυπνήσει τα τελευταία λεπτά που το μόνιτορ...[πέφτει ένα δάκρυ
και στεγνώνει με ένα ανεξήγητο τρόπο στα πικραμένα σφιγμένα μου
μάγουλα]
-Αλέκο... άσε με να δακρύσω λίγο, το χρειάζομαι...[ένα αεράκι μας
δροσίζει, με κλειστά παράθυρα και πόρτες]
[ δεν το είπαμε σε κανένα, μερικές φορές άμα σκεφτόμασταν ότι
ήμαστε τρελοί, ‘κατά λάθος’ θα έπεφτε ένα νεράντζι στο κεφάλι μας,
αφήνοντάς μας σε γέλια...]
162