4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 152

κατάλαβες σε όλο το ταξίδι μου εσύ με προστάτευες, υπήρχαν τόσα
άλλα σκοτεινά μέρη σαν λαβύρινθος, θα χανόμουν μα μου έδειξες την
έξοδος δεν σε φοβάμαι αλλά σε ευχαριστώ και να ξέρεις ότι όσο
υπάρχουν και οι γονείς που με προστατεύουν δεν έχεις ελπίδα» είπε
έξυπνα η Ζωή
Με μιας ο Φόβος ξεκινάει να εξαφανίζεται αργά και βασανιστικά και
ταυτόχρονα όλος ο τόπος φωτίζεται και αντί για το σκοτεινό δάσος
εμφανίζεται ένα όμορφο λιβάδι με μια πόρτα μπροστά.
Η Ζωή ανοίγει την πόρτα, μπαίνει μέσα σε ένα ολόλευκο τοπίο και
τότε ανοίγει τα μάτια και βλέπει το δωμάτιό της, τις κορνίζες της,
την βιβλιοθήκη της και της κούκλες της.
Ήταν επιτέλους σπίτι, ξαφνικά μπαίνει και ο Σποτ στο δωμάτιό της,
την έγλειψε και αυτή τον χάιδεψε… πόσο απαλό που ήταν το τρίχωμά
του και κατσαρό. «Καλημέρα γλυκιά μου» είπε η μαμά της Ζωής
«Καλημέρα μαμά».
«Σήμερα το βράδυ λέμε να πάμε στο δάσος με τα πολλά φώτα, άμα
δεν έχεις θέμα» πρότεινε η μαμά στην Ζωή «επίσης η γιαγιά έφτιαξε
φράουλες με κρέμα λοιπόν τι λες;» Η Ζωή απάντησε «Εντάξει, τέλεια
ας πάμε!», «Μα δεν φοβάσαι;» απόρησε η μαμά, τότε η Ζωή είπε
«Παλιά μαμά μα τώρα πια αυτή η ανάμνηση δεν θα με κρατήσει
πίσω»…
Αν έχεις έναν κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου
χρειάζονται (Κικέρων )
152