4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 147

Μέσα από αυτό αποκαλύπτεται το παιδικό του τραύμα, οι
παρομοιώσεις της διαφόρων πραγμάτων με τέρατα, η ανάγκη της για
ένα άτομο πλάι της και το άγχος της κορυφώνεται.
Τοποθετώντας την γλυκά και σκεπάζοντας την η μικρή Ζωή πέφτει
για ύπνο καθώς ακούει μια γλυκιά φωνή «Όνειρα γλυκά γλυκιά μου
Ζωή»! Φώτα κλειστά, γλυκιά μουσική η Ζώη κλείνει τα μάτια και
ονειρεύεται.
Ανοίγει τα μάτια σκοτάδι, άγχος, φόβος, μια μόνο λάμπα που βγάζει
λίγο άσπρο φως τίποτα άλλο μόνο αυτό…..
«Παρακαλώ!...; Είναι κανείς εδώ; Φοβάμαι….» αυτή η φωνή ερχόταν
απ’ την λάμπα και ήταν γνώριμη στα αυτιά της Ζωής, ένα κοριτσάκι
στα άσπρα είναι κάτω απ’ την λάμπα, μα ναι … είναι η Ζωή μικρούλα.
Παίρνει θάρρος και πάει προς τον νεότερο εαυτό της μα ξαφνικά η
μικρή Ζωή λέει στην κανονική Ζωή «Μην το κάνεις!... Έρχεται» Η
Ζωή προχωράει κι άλλο στην λάμπα, δεν άντεχε το σκοτάδι «Αφού
σου λέω… για το καλό σου… Μην το κάνεις αλλιώς αυτός θα έρθει
…».
Φτάνει στην λάμπα και το κοριτσάκι εξαφανίζεται, το πάτωμα σπάει,
η Ζωή πέφτει… πέφτει… πέφτει και πέφτει δίχως τέλος, το σκοτάδι
πυκνώνει, τίποτα δεν φαίνεται.
Θυμάται, θυμάται τώρα πια τα πάντα.
Πέφτει κι άλλο μέχρι που ακούγεται ένα ΣΠΛΑΣ, κρύο νερό πάνω
στα ρούχα της Ζωής, κοιτάει γύρω της δέντρα και σκοτάδι.
Ένα ουρλιαχτό, κάτι βήματα και ένα καμένο δέντρο της θυμίζουν
κάτι… ξαφνικά βλέπει πάλι το κορίτσι με τα άσπρα (την μικρή Ζωή)
προχωράει μόνο, αγχωμένο, φοβισμένο, με μάτια κόκκινα από το
κλάμα, αυτή ούρλιαζε…!
«Ο φόβος…» της λέει «αυτός έρχεται» πέφτει κάτω, η ζωή τρέχει να
βοηθήσει την ανάμνησή της, ξαφνικά σιωπή… μέχρι που ανοίγει τα
147