4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 139

όμως… Τη δύναμή του, μονάχα ο καθένας την ξέρει… Και άσε τους
άλλους να λένε ό, τι θέλουν… Εκείνη τη στιγμή διέκοψε τις σκέψεις
μου το χτύπημα της πόρτας. Ήταν η μητέρα μου που με ρώταγε αν
ήθελα να φάω. Της απάντησα όχι και εκείνη για πρώτη φορά δεν
επέμεινε…
Θυμήθηκα ότι σε αυτό το δωμάτιο είχα ξεχάσει ένα μικρό ράδιο.
Ήταν σκονισμένο, αλλά λειτουργούσε ακόμα. Το συντόνισα στον
αγαπημένο μου σταθμό, δυνάμωσα την ένταση του ήχου, άνοιξα το
παράθυρο με το ροζ, αραχνοΰφαντο κουρτινάκι να μπει αέρας και
έστειλα στον αγύριστο ότι άσχημο τριγυρνούσε εκείνη τη στιγμή το
μυαλό μου… Η ζωή δεν περιμένει! Έπρεπε να βρω κουράγιο και να
συνεχίσω… Σιγοτραγουδούσα…
«Να ’χα το σύννεφ’ άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της
αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ.
Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω, γιατί με την αγάπη
σου ποθώ να ξεψυχήσω»…
Καθώς απολάμβανα το δροσερό αεράκι και το άκουσμα των
τραγουδιών, θυμήθηκα ένα παραμύθι που μου έλεγε η γιαγιά μου όταν
ήμουν μικρή: «Μια μέρα ένα στρείδι είπε σ’ ένα άλλο στρείδι: Μέσα
μου έχω ένα μεγάλο πόνο. Είναι πολύ βαρύ και στρογγυλό αυτό που
με βαραίνει και εγώ δεν αντέχω άλλο. Τότε το άλλο στρείδι απάντησε
με υπεροψία: «Δόξα στους ουρανούς και στη Θάλασσα, εγώ δεν έχω
κανένα πόνο». Εκείνη τη στιγμή πέρναγε ένα καβούρι, που είχε
ακούσει τα δύο στρείδια και είπε στο στρείδι που ήταν καλά: «Ναι,
εσύ είσαι καλά, αλλά ο πόνος που έχει ο διπλανός σου, είναι ένα
μαργαριτάρι εξαιρετικής ομορφιάς.»… Τώρα αντιλαμβάνομαι το νόημα
αυτής της ιστορίας.
Τέτοια ώρα, κάθε νύχτα… κάποιος σου λείπει και κάτι σε καίει … κάτι
δεν σου αρκεί και τίποτα δεν σου περισσεύει… Την ίδια ώρα
καθημερινά λες και το μυαλό σου έχει αφύπνιση αναμνήσεων και
139