4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 138

και ένα εισιτήριο θέλω… Δεν με νοιάζει για πού. Απλά μακριά από
όλους και από όλα. Μια μικρή παύση από όλους και τα πάντα! Δεν
αντέχω άλλο! Πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια. Δεκατέσσερα χρόνια
δύσκολα. Δεκατέσσερα χρόνια με γέλια, χαρές, αλλά και κλάματα,
λύπες και στεναχώριες. Μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια έκανα φίλους
που θα με συντροφεύουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Μέσα σε
αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια τσακώθηκα με ανθρώπους που αγαπώ
και με αγαπάνε, αλλά πάντα η παρουσία τους και οι στιγμές που
περάσαμε μαζί θα είναι χαραγμένες στην ψυχή μου.
Στη σύντομη μέχρι τώρα ζωή μου, οι αναμνήσεις που έχουν
χαραχθεί πιο βαθιά μέσα μου, είναι μερικές εκδρομές, μερικά
διαλείμματα και μερικές ώρες γυμναστικής, όπου παίζαμε όλοι μαζί,
χωρίς να μας νοιάζει τίποτα και κανένας. Και όσο περνάει ο καιρός
καταλαβαίνω πως ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για κάποιον.
Τελικά ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του, αλλά εσύ πρέπει να
συγχωρείς, να απομακρύνεσαι και να προχωράς. Για σένα! Η ζωή
μας, αυτό το μακρύ μονοπάτι που καλούμαστε να βαδίσουμε, έχει
διάφορες πτυχές που πολλές φορές αγνοούμε και άλλες φορές
υπερδιογκώνουμε χωρίς τελικά να έχουν σημασία. Ο κύκλος της
ζωής είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους. Η διαφορά είναι ότι
κάποιοι μετά τις κακουχίες και τις δυσκολίες γίνονται δυνατότεροι
και πιο έμπειροι, ενώ κάποιοι άλλοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια
χωρίς να επιμείνουν.
Άραγε οι δυσκολίες ξεπερνιούνται; Ή υπάρχουν φορές που και να
προσπαθείς δεν οδηγεί πουθενά; Μάλλον αυτό καλούμαστε να
ανακαλύψουμε-τις δυνάμεις που έχει ο καθένας μέσα του. Έμαθα
λοιπόν, πως με τον πόνο γίνεσαι πιο ώριμος. Πόσο πόνο πια;
Γεράσαμε από την εφηβεία μας… Και το καλύτερο είναι να σου λένε
"Μικρός είσαι… Τι μπορεί να έχεις περάσει; " και εσύ να έχεις ήδη
περάσει περισσότερα απ’ όσα θα ζήσουν ποτέ αυτοί… Δεν πειράζει
138