4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 134

σχηματίζονται για την ζωή, ακόμη και ο χαρακτήρας που έχει
χαραχθεί από όλα όσα ζεις.
Και ενώ εγώ χτες παρακολουθούσα την ταινία στον κινηματογράφο,
προσπαθώντας να σταματήσω τις σκέψεις μου και απλά να αφοσιωθώ
στη σαχλή κωμωδία που παρακολουθούσαμε, όλα άλλαξαν. Ο
φωτισμός από χαμηλός έγινε ιδιαίτερα έντονος, τόσο πολύ που
πόνεσαν τα μάτια μου. Η φασαρία μέσα στην αίθουσα αυξήθηκε και
κόσμος πολύς άρχισε να μαζεύεται.
«Καλλιόπη; Αχιλλέα; Γιάννη; Καμέλια;» άρχισα να τους αναγνωρίζω
όλους σιγά-σιγά. Ήταν όλοι παλιοί μου συμμαθητές και φίλοι. Ακόμη
και δάσκαλοι και καθηγητές. Είχαν συμφωνήσει, όπως μου είπε
αργότερα ο Γιώργος, να με κάνουν χαρούμενη όπως ακριβώς ήμουν
τρία χρόνια πριν. Και όντως κατάφεραν να με κάνουν χαρούμενη,
κατάφεραν να με κάνουν να ξεχαστώ για λίγο και να ζήσω σαν μια
έφηβη. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις φίλους! Φίλους που να σε
στηρίζουν, να σε νοιάζονται και να θέλουν το καλό σου. Ευχαριστώ
λοιπόν, που έχω τέτοιους φίλους, που έχω μία εξαιρετική μαμά, έναν
υπέροχο αδερφό και μια γλυκύτατη αδερφούλα. Ευχαριστώ που,
ανεξαρτήτως από την κούρασή τους, βρίσκονται ακόμη μαζί μου! Σε
ευχαριστώ κι εσένα, ημερολόγιό μου, που ακούς όλα μου τα
προβλήματα, τις ανησυχίες αλλά και τις χαρές μου και με
καταλαβαίνεις.
Αργότερα το βράδυ, φτάνοντας πάλι στο νοσοκομείο είχα αλλάξει
πολύ. Τα μάτια μου ήταν μονίμως δακρυσμένα με μια δόση χαράς και
λατρείας, αφού σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι. Ο Γιώργος με
αγκάλιασε και χάιδεψε τα μαλλιά μου.
«Είναι καλό να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα. Μέχρι και ο θάνατος
είναι κάτι που δεν έχουμε δοκιμάσει. Όμως σκέψου, πως ζωντανή θα
έχεις πολλά περισσότερα να δοκιμάσεις. Αυτό είναι που μας κάνει να
134