4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 132

δικό της μαγικό κόσμο, ο θάνατος φαντάζει περίεργος και
εξωπραγματικός. Ο Γιώργος είναι ο μοναδικός που βλέπει την
κατάσταση όπως πραγματικά είναι. Ξέρει τι είναι θάνατος και δεν
φοβάται να παραδεχτεί στον εαυτό του ότι η αδερφή του είναι
παγιδευμένη στα δίχτυα του, χωρίς όμως να με θεωρεί ήδη νεκρή. Ο
Γιώργος, ο μεγάλος μου αδερφός, πάντα ήταν το αντρικό μου είδωλο.
Τα δύο χρόνια διαφοράς που έχουμε δεν είναι πολλά, ούτε όμως και
λίγα, έτσι νιώθει πως έχει την ευθύνη να με προστατέψει. Πλέον
είναι δεκαεφτά χρονών και μοιάζει σε πάρα πολλά στον πατέρα μας,
που πλέον και εκείνος έχει αφήσει στην άκρη την έχθρα που είχε με
την μαμά και με επισκέπτεται σε καθημερινή βάση.
Στις τρείς το μεσημέρι και ενώ εγώ έτρωγα το άνοστο μεσημεριανό
του νοσοκομείου, ο Γιώργος χτύπησε ήσυχα την πόρτα και έκατσε
στην λευκή πολυθρόνα δίπλα μου. Περίμενε υπομονετικά να
τελειώσω το πιάτο μου χωρίς να πει τίποτε και ύστερα άρχισε:
«Πιστεύεις πως θα μου ταίριαζε ο κλάδος της χειρουργικής;»
«Πιστεύω πως θα ήσουν απίθανος!» απάντησα με σιγουριά και
πέρασα τα δάχτυλά μου ανάμεσα στις ξανθές του μπούκλες.
«Θυμάσαι το παραμύθι που μας έλεγε η μαμά όταν ήμασταν μικροί;
Εκείνο με την γοργόνα;» ρώτησα και αμέσως ένευσε καταφατικά.
«Πάντα τελείωνε με την φράση ‘μην φοβάσαι να δοκιμάσεις κάτι
καινούριο’. Πιστεύω ότι με ό,τι καινούριο καταπιαστείς θα είσαι
υπέροχος» τελείωσα τον συλλογισμό μου και ένιωσα το κρύο χέρι του
να χαϊδεύει το φακιδωτό μου πρόσωπο.
Είμαι υπερήφανη για αυτόν και θέλω να τον δω να γίνεται ο
καλύτερος χειρουργός της Ελλάδας, όπως θέλω να δω και την μαμά
μου να ξαναπαντρεύεται και την Μαρία να μαθαίνει τα πρώτα της
γράμματα. Και υπόσχομαι πως δεν θα σταματήσω στιγμή να πολεμάω
με τον καρκίνο μέσα μου.
132