4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 125

πάρα πολύ να βλέπουν μεγάλα παιδικά χαμόγελα . Δεν τους ένοιαζε που δεν πληρωνόντουσαν η μόνη τους αμοιβή ήταν η ικανοποίηση των μικρών παιδιών. Μια μέρα όμως ένας μεγάλος σεισμός κατέστρεψε το σχολείο ευτυχώς κανένας δεν σκοτώθηκε πάρα μόνο κάποιοι τραυματίστηκαν . Ο Ασάντ μαζί με τους συναδέλφους του μετέφεραν τους τραυματισμένους στο νοσοκομείο . Επίσης φώναξαν και την δασκάλα που ήταν ψυχολόγος για να καθησυχάσει τα παιδιά. Εκείνη δέχτηκε με χαρά να βοηθήσει τους μαθητές της που τους αγαπούσε πάρα πολύ. Καθώς ο Ασάντ εξέταζε μία μαθήτριά της , η Άλμαλον , την ρώτησε : «θες να παίξουμε τα άστρα ;». Τότε ο Ασάντ την ρώτησε είσαι η Άλμαλον ; εκείνη τότε του απάντησε θετικά αλλά μόλις κατάλαβε ποιος ήταν ο νεαρός έβαλε τα κλάματα δεν το πίστευε πως είχε ξαναβρεί την αγάπη της ,τον φίλο της τον Ασάντ . Αγκαλιάστηκαν , κανένας τους δεν το πίστευε. Μόλις ο Ασάντ την κοίταξε στα μάτια ένιωσε τόσο ευτυχισμένος που δεν μπορούσε να περιγράψει τα συναισθήματα του. Μόλις τέλειωσε τον τελευταίο του ασθενή άρχισαν να λένε πράγματα για την ζωή τους και λόγια αγάπης αληθινά . Και οι δυο τους συμφώνησαν ότι αν και τα χρόνια πέρασαν δεν ξέχασαν ο ένας τον άλλο .Τότε τους ήρθε μια ιδέα, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για να βοηθήσουν τα παιδιά τα οποία θέλουν κι αυτά έναν ουρανό γαλανό και μια ζωή ρόδινη .Και έναν κόσμο όπου επιτρέπονται τα όνειρα. Έτσι γύρισαν εκεί όπου ξεκίνησε η φιλία τους που μετά έγινε αγάπη αληθινή. Η αληθινή φιλία δεν χάνεται στον χρόνο ούτε και στην απόσταση . Οι φίλοι είναι σαν τα άστρα λάμπουν στο σκοτάδι για να σε βοηθούν να συνεχίζεις στην ζωή . Για αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε τους φίλους μας ποτέ .Κι ας μας πληγώσουν κάποια φορά ή αν φύγουν να περιμένουμε την αντάμωση όπως περίμενε η Άλμαλον τον Ασάντ χωρίς να τον ξεχάσει . 125