4os _αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου aitheriaparathira | Page 109

καλή γιατρός και θα ανακαλύψω θεραπεία γαι την αρρώστια του
αδερφού μου. Είναι άδικο μικρά παιδιά να ταλαιπωρούνται. Αν
καταλάβαινε ο αδερφούλης μου πόσο σοβαρή είναι η κάταστασή του
δεν θα το άντεχε. Εύχομαι αύριο να ξυπνήσω και να είναι όλα
καλά,όπως πρώτα...
Έκλεισε το μπλε τετράδιο, το ακούμπησε στο κομοδίνο, έσβησε το
φως. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στο υγρό της μαξιλάρι. Έβαζε το
χέρι της μπροστά στο στόμα για να μην την ακούσει κανείς και
ξυπνήσει... Μετά από λίγη ώρα σταμάτησε το κλάμα, κι εξαντλημένη
όπως ήταν, τα μάτια της έκλεισαν οδηγώντας την στον κόσμο των
ονείρων. Να μην τελειώσει... να μην τελειώσει αυτό το παραμύθι ...
ποτέ.
Το ξυπνητήρι χτύπησε. Η Αγγελική ανακάθισε στο κρεβάτι της κι
έτριψε τα μάτια της για να φύγει η πρωινή νύστα. Στο πάτωμα δίπλα
στο κρεβάτι της βρισκόταν ένα σημείωμα « Αγγελική , μόλις
ξυπνήσεις , βάλε να φας πρωινό και διάβασε τα αγγλικά σου, η
καθηγήτρια θα έρθει στις δώδεκα , εγώ πηγαίνω με τον μπαμπά
φαγητό στη Δέσποινα. Η θεία σου δεν μπορεί να της δώσει φαγητό».
Η Αγγελική είχε συνηθίσει πλέον αυτή την κατάσταση. Εδώ και ένα
χρόνο η ξαδέρφη της η Δέσποινα είχε έρθει από την επαρχία με τους
γονείς της και τον αρραβωνιαστικό της τον Μάρκο σε ένα από τα
καλύτερα νοσοκομεία της Αθήνας. Πριν καιρό ανακάλυψαν ότι
έπασχε από μια προχωρημένη μορφή καρκίνου του οισοφάγου. Η
Δέσποινα ποτέ δεν αγάπησε τον εαυτό της και το σώμα της κι έτσι
στα 19 της χρόνια , απελπισμένη αποφάσισε να κάνει προσπάθεια να
χάσει κιλά με τη βοήθεια διάφορων χαπιών. Τώρα στα 28 της, έχει
πια καταλάβει πως όλα αυτά τα χρόνια κατέστρεφε τον ευατό της .
Όπως επίσης έχει καταλάβει ότι πλέον είναι αργά και ότι δεν
υπάρχουν πολλές ελπίδες για να ζήσει. Γι’αυτό έχει παραδοθεί
ολοκληρωτικά σε αυτό το μαρτύριο. Η μητέρα της η Αργυρώ και ο
109